Saturday 29 August 2009

Η Αθήνα τρίτη πιο βρώμικη πόλη της Ευρώπης

Η Αθήνα είναι, λέει, η τρίτη πιο βρώμικη πόλη στην Ευρώπη. Απορώ που δεν είναι η πρώτη. 
Και πιστεύω ότι για την κατάντια αυτή 
φταίνε προπάντων οι κάτοικοι της. 

Εικόνα πρώτη: Πλατεία Μανώλη Ανδρόνικου, Νέα Ιωνία. Μια πλατεία που σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει ανάσα για τους κατοίκους της περιοχής. Ωστόσο αποτελεί «ναρκοπέδιο». Και όταν λέω «νάρκες» εννοώ τα περιττώματα των ζώων. Βγάζουν όσοι έχουν σκυλάκια, τα ζωάκια τους βόλτα, αυτά κάνουν τις ανάγκες τους αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι θα έπρεπε να έχουν μαζί τους, αν μη τι άλλο, μια σακούλα και ένα φτυαράκι ούτως ώστε να μαζεύουν τα περιττώματα.
Εικόνα δεύτερη. Οδός Πόντου, κοντά στην οδό Μιχαλακοπουλου. Περπατώντας την απάσταση των 600 - 700 μέτρων που χωρίζει τα γραφεία της εφημερίδας απο το πάρκινγκ που αφήνω το αμάξι μου μέτρησα δυο πεταμένα στρώματα, σακούλες με μπάζα, σκουπίδια κάθε είδους στο πεζοδρόμιο. Βρωμιά και δυσωδία παντού. Ίσως απο τους πιο βρώμικους δρόμους της Αθήνας.
Εικόνα τρίτη. Λεωφόρος Κηφισού. Στο αμέσως μπροστινό αυτοκίνητο, ένας οδηγός ανοίγει το παράθυρο του και πετάει, κα - νο - νι - κό - τα- τα, ένα μάτσο χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα στην άσφαλτο.
Εικόνα τέταρτη. Λεωφόρος Συγγρού. Κατά μήκος της ανόδου, απο την Αμφιθέας έως και το Φιξ, σε όλες ανεξαιρέτως τις κολώνες δεκάδες κακόγουστες, αντιαισθητικές, χαρτονένιες, διαφημιστικές αφίσες. Άλλες κουρελιασμένες, άλλες σκισμένες, άλλες ξεχασμένες εδώ και μήνες.
Εικόνα πέμπτη. Οδός Κολοκοτρώνη, πάλι στη Νέα Ιωνία. Είναι λίγο μετά τις 9 και μισή το βράδυ. To απορριμματοφόρο μόλις έχει περάσει. Μόλις. Εκείνη την στιγμή, μια κάτοικος της οδού κατεβαίνει με την παραγεμισμένη και πρόχειρα δεμένη σακούλα της και τη πετάει στον άδειο κάδο. Τα σκουπίδια της, που έχουν ξεχειλίσει στο μεταξύ, θα μείνουν για έναν 24ωρο σε αυτή τη θέση μέχρι να ξαναπεράσει το σκουπιδιάρικο.
Εικόνα έκτη. Οδός Μιχαλακοπουλου και Φειλιππίδου γωνία. Μέρα μεσημέρι. Έξω απο μικρό σούπερ μάρκετ γαλλικής πολυεθνικής στοίβα στο πεζοδρόμιο τα χρησιμοποιημένα χαρτόκουτα. Άλλα πεσμένα στο πεζοδρόμιο, άλλα τα παρασέρνουν περαστικοί...
Εικόνα έβδομη. Οδός Μιχαλακοπούλου και πάλι. Ανοίγω ένα μπλε κάδο - ανακύκλωσης. Μια ματιά αρκεί για να διαπιστώσω ότι πολλοί συμπολίτες μας χρησιμοποιούν αυτούς τους κάδους για να πετάνε κανονικά όλα τους τα σκουπίδια, ακόμα και τα μη ανακυκλώσιμα

Εικόνες μόνο απο τη δική μου καθημερινότητα, διάρκειας ενός και μόνο 24ωρου.... 
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη, 6 Μαΐου 2009 8:03:04 μμ

«Φτιάξαμε μιαν Αθήνα στην οποία είμαστε παρείσακτοι»

Της Μαίρης Αδαμοπούλου

«Δημιουργήσαμε μια πόλη στην οποία είμαστε παρείσακτοι, γι΄ αυτό και δεν την αγαπάμε»,


λέει για την Αθήνα η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα
«Δύο πόλεις που αγαπώ πολύ είναι το Παρίσι και η Ρώμη. Τι μας ανήκει από το Παρίσι; Το ξενοδοχείο που θα μείνουμε; Το μικρό δωμάτιο που θα μας φιλοξενήσει ένας φίλος; Το άδειο φοιτητικό δωμάτιο που έμενα; Όχι. Αυτό που αγαπώ στο Παρίσι και έχει μείνει στην ψυχή μου για πάντα είναι η πόλη», λέει στα «ΝΕΑ» η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη- Πλάκα.

«Η πόλη μάς κάνει να αισθανόμαστε πλούσιοι. Η πόλη που διαθέτει pied a terre (σ.σ.: πόδι στη γη, που σημαίνει έχω πάτημα), όρος που δεν υπάρχει στα ελληνικά, διότι δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Δεν θα μας ικανοποιήσει ποτέ το να έχουμε στην Αθήνα ένα πάτημα, ένα δωμάτιο 2Χ3 για παράδειγμα, ενώ στο Παρίσι μας φτάνει».

Γιατί δεν μπορούμε στην Αθήνα να έχουμε πάτημα;
Διότι δεν την αγαπάνε οι κάτοικοί της. Και κάνουμε τα πάντα για να δείξουμε ότι δεν την αγαπάμε: πετάμε τα σκουπίδια μας στον δρόμο, αφήνουμε τις σακούλες έξω από τους κάδους απορριμμάτων... Δεν τη σεβόμαστε, αν και είναι μια από τις πιο ωραίες πόλεις στον κόσμο.

Για ποιον λόγο ο Αθηναίος δεν σέβεται την Αθήνα; Μήπως του φέρεται κι εκείνη άσχημα;
Πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή του κακού σε μια έκρηξη αστυφιλίας, η οποία δεν προετοίμασε τη μετάβαση από την ύπαιθρο προς το άστυ. Αλλιώς ζούσε ο άνθρωπος του χωριού και αλλιώς οφείλει να ζει ο άνθρωπος της πόλης. Ο άνθρωπος του χωριού έπρεπε να παιδευτεί για να γίνει πολίτης του άστεως και αυτό δεν φρόντισε να το κάνει ούτε το σχολείο ούτε η κοινωνία κι έτσι μεταφέρθηκε το χωριό στην πόλη. Έτσι δημιουργήσαμε μια πόλη στην οποία είμαστε παρείσακτοι, γι΄ αυτό και δεν την αγαπάμε.

Γιατί στο Παρίσι μάς είναι αρκετό ένα δωματιάκι;
Διότι στο Παρίσι η πόλη μας ανήκει. Είναι αταξική. Αν η πόλη είναι όμορφη, είμαστε όλοι πλούσιοι. Και μάλλον εμείς είμαστε πιο πλούσιοι από τους πλουσίους, διότι οι πλούσιοι δεν χαίρονται την πόλη. Δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα χωρίς φρουρούς, δεν μπορούν να καθήσουν στο πάρκο, να χαρούν τους δρόμους, να χαζέψουν.

Πώς είναι αταξική μια πόλη, όταν στο Κολωνάκι ή τα βόρεια προάστια δεν ζουν οι οικονομικά πιο εύποροι ή Ομόνοια έχει μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών;
Ο μόνος αταξικός χώρος είναι η πόλη. Μόλις μπούμε στα σπίτια μας γινόμαστε ταξικοί. Οι πλούσιοι στις επαύλεις τους στα βόρεια προάστια με τους κήπους του, οι φτωχότεροι στα διαμερισματάκια τους και η πόλη που μας περιμένει ως το μεγάλο σπίτι μας, περιμένει να τη σεβαστούμε, να τη φροντίσουμε και να τη χαρούμε. Αν η πόλη γίνεται ταξική, αυτό συμβαίνει διότι εμείς την κάνουμε ταξική. Κι αυτό είναι μια ιδεοληψία. Γιατί είναι ωραιότερο το Κο λωνάκι από την παραλία του Φαλήρου για παράδειγμα; Επειδή στριμώχνονται τα αυτοκίνητα και ο κόσμος στα καφέ; Και την τραγωδία της Ομόνοιας εμείς τη δημιουργήσαμε. Φτιάξαμε μια πλατεία πάρα πολύ άσχημη ως χώρο υποδοχής και διανυκτέρευσης και ήταν πολύ φυσικό να καταλήξει εκεί που κατέληξε.

Υπάρχει δυνατότητα αλλαγής του τοπίου στην Ομόνοια;
Βεβαίως. Μακάρι να μπορούσαμε να γκρεμίσουμε τη σημερινή πλατεία και να επαναφέρουμε το σχέδιο του Ζογγολόπουλου. Μια πλατεία με σιντριβάνια και βότσαλα δηλαδή, που βεβαίως θα δροσίζει, αλλά δεν θα είναι χώρος για να κάθεσαι. Έτσι θα αποκαταστηθεί η λειτουργία και η ομορφιά της. Σήμερα είναι άθλια. Ακόμη και το γλυπτό του Ζογγολόπουλου μοιάζει εξόριστο.

Πώς να συγκρίνουμε όμως τη Ρώμη και το Παρίσι με την Αθήνα, όταν σ΄ αυτές τις πρωτεύουσες έχουν αναδειχθεί υπέροχα τα μνημεία και σε κάθε βήμα συναντά κανείς έργα τέχνης;
Όχι ότι δεν υπάρχουν δείγματα κακής τέχνης και σε αυτές τις πόλεις, διότι δυστυχώς οι εικαστικές παρεμβάσεις των τελευταίων 30 ετών και στο Παρίσι είναι πολύ κακές. Όταν βλέπεις τα υπέροχα κάγκελα του Μετρό του Γκιμάρ, δείγματα αρ νουβό του 1900 και βλέπεις μπροστά στο Παλαί Ρουαγιάλ και στο Λούβρο ένα σκέπαστρο-τέρας που νομίζεις ότι είναι προσωρινό παιχνίδι λούνα παρκ- αλλά δεν είναι- δυστυχώς οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις είναι κατά κανόνα κακές. Γι΄ αυτό και θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν παραγγέλνουμε έργα τέχνης για δημόσιους χώρους. Ειδικά οι προτομές και τα αγάλματα είναι πολύ κακά.

Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας

Ζωντανό ξανά μετά από 23 αιώνες το Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας!


Η Θράκη είχε 3 αρχαία θέατρα. Στις ημέρες μας απέμειναν συντρίμια μόνο από το ένα. Αυτό αποφασίσαμε να ζητήσουμε από την Πολιτεία να συντηρήσει, να αναστηλώσει και να παραδώσει ξανά πίσω στο κοινό.
Ο Σύλλογος Φίλων Αρχαίου Θεάτρου Μαρώνειας δημιουργήθηκε το 1999 και στο καταστατικό του είχε μόνο ένα σκοπό: την αναβίωση του Αρχαίου Θεάτρου Μαρώνειας μέσω της αναστήλωσής του και της επαναλειτουργίας του, έπειτα από
23 αιώνες. Και φέτος, έπειτα από 10 χρόνια το Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας ξαναζωντανεύει. Ο σκοπός μας πέτυχε!
Την ιστορική αυτή στιγμή θα τη ζήσουμε όλοι μαζί στις 29 Αυγούστου το βράδυ, μέσα στο Θέατρο. Την πορεία των προσπαθειών μας, ξεκινώντας από το 1993 με την πρώτη "μουσική κατάληψη" του Θεάτρου μέχρι σήμερα, μπορούν να την παρακολουθήσουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι στο νέο μας δικτυακό τόπο, με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό.

Ενας αρχαίος τόπος πολιτισμού ξαναγεννιέται στις ημέρες μας. Ας το χαρούμε κι ας ευχηθούμε αυτό να είναι μόνο η αρχή!

Σύλλογος Φίλων Αρχαίου Θεάτρου Μαρώνειας