Τα κρινάκια- Λίλιο

Πολλά λέγονται και γράφονται για τον κρίνο, ένα λουλούδι που η γνωριμία του με τον άνθρωπο χάνεται στα βάθη των χρόνων.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως πατρίδα του ήταν η περιοχή της Παλαιστίνης, όπου βρέθηκαν άγρια, αυτοφυεί φυτά σε μέρη που δεν ήταν πολύ κατοικημένα, πάντα απάνω στα βουνά ή κοντά σε ποτάμια.

Στην Ευρώπη, φαίνεται, πως μεταφέρθηκε το λουλούδι από εμπορευόμενους Φοίνικες. Είναι εύκολο φυτό και γρήγορα προασρμόστηκε στο κλίμα και στο νέο περιβάλλον.

Πολλοί ζωγράφοι και καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν τον κρίνο σαν βασικό μοτίβο στα έργα τους.

Στην Κρήτη υπάρχουν άπειρες παραστάσεις όπου άσπροι κρίνοι φαντάζουν ολοζώντανοι, όπως σε διακοσμήσεις στα Βασιλικά ανάκτορα της Κνωσσού, σε τοιχογραφίες στην 'Αμνησο και γενικά οι κρίνοι εμφανίζονται πολύ συχνά στη μινωική τέχνη.

Το λευκό τους χρώμα συνδυασμένο με την εξαϋλωμένη τους ομορφιά έγινε αιτία εδώ και 3.000 χρόνια, να θεωρούνται σύμβολα αγνότητας και θρησκευτικότητας.

Μ’ έναν άσπρο κρίνο, στο χέρι όπως είναι γνωστό, παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία και την πληροφόρησε για τη γέννηση του Κυρίου.Αυτή η σκηνή καλλιέργησε τις εμπνεύσεις ζωγράφων και αγιογράφων που έδωσαν σε πολλά τους έργα την εικόνα της Παναγίας μ’ έναν κρίνο λευκό στο χέρι. Γι αυτό και τούτο το λουλούδι είναι γνωστό σαν: «ο κρίνος της Παναγιάς».Το πολύ διακριτικό άρωμα του λουλουδιού συναγωνίζεται με την λεπτεπίλεπτη εμφάνισή του. Το μέρος που φυτεύεται ο κρίνος πρέπει να έχει πολύ φως αλλά να μην το βλέπει κατευθείαν ο ήλιος.

Το χώμα χρειάζεται να είναι πλούσιο σε ασβέστιο. Κάθε κορμός μπορεί να δώσει 10 ως 20 άνθη που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην παραγωγή αρωμάτων. Όταν το φυτό τελειώνει την ανθοφορία του, μέσα στο χώμα μένουν βολβοί, οι οποίοι, αν όλες οι συνθήκες είναι σωστές, τον άλλο χρόνο ξαναγίνονται λευκοί, ωραίοι κρίνοι.Ο κρίνος της Παναγιάς, για όλους εμάς τους Χριστιανούς είναι ένα πολύτιμο λουλούδι! Είναι το λουλούδι που, με την αγνότητά του, πρόσφερε σε όλο τον κόσμο το μηνύμα της Ειρήνης και της Αγάπης.

Επειδή τα παιδιά είναι λουλούδια - Οικογένεια «Βιολίδες» - Πανσέδες, Μενεξέδες

Οι «βιολίδες» είναι μια μεγάλη οικογένεια φυτών με άνθη που έχουν πέντε πέταλα.

Το πιο σπουδαίο γένος αυτής της οικογένειας είναι η «βιόλα» με 400 περίπου είδη που βρίσκονται σ’ όλο τον κόσμο.Αυτά τα φυτά είναι και ετήσια αλλά και πολυετή, άλλα είναι μόνο διακοσμητικά κι άλλα χρησιμεύουν και στη φαρμακευτική αλλά και στην αρωματοποιία.

Εδώ, στην Ελλάδα, βρίσκονται αυτοφυή γύρω στα 26 είδη.

Τα βλέπουμε σε δροσερούς τόπους, σε λιβάδια, σε δάση και στις παρυφές των βουνών.

Πολλά απ’ αυτά καλλιεργούνται και δίνουν εκπληκτικά αποτέλεσματα.

Ένα απ’ αυτά είναι ο γνωστός σε όλους μας πανσές. Αυτός είναι φυτό της Κεντρικής Ευρώπης και της Ασίας. Τα φύλλα του είναι στρογγυλά και τα άνθη του έχουν μεγαλύτερα πέταλα από τις άλλες βιόλες και είναι μονόχρωμα, κίτρινα, άσπρα, μωβ ή πολύχρωμα άνθη που είναι πανέμορφα.

Οι πανσέδες φυτρώνουν εύκολα και δεν απαιτούν μεγάλη περιποίηση. Τα άνθη τους διατηρούνται αρκετό καιρό φτάνει να ποτίζονται συχνά τις ζεστές μέρες. Όταν κάποια φύλλα του φυτού μαραθούν, πρέπει να κόβονται αμέσως. Αυτό το φυτό για να αποδώσει καλύτερα χρειάζεται σκιερά μέρη. Τα χρώματα των λουλουδιών του σχηματίζουν ένα ουράνιο τόξο όπου φαίνονται όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου, του μωβ του πορτοκαλόχρωμου.

Εκτός, όμως, από την ομορφιά του ο πανσές έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες όπως έχει και ο μενεξές, ένα άλλο ωραίο λουλούδι της ίδιας οικογένειας.

Ο μενεξές – γνωστός σαν «βιόλα η εύοσμος», καλλιεργείται σε πολλές ποικιλίες σαν λευκανθής, πορφυρανθής, μεγανθής.Τα άνθη του είναι πολύ αρωματικά και τα χρησιμοποιούν στην αρωματοποιία, την ποτοποιία και στη φαρμακευτική.

Η ρίζα του είναι επίσης χρήσιμη στην φαρμακευτική καθώς και τα σπέρματά του γιατί περιέχουν μια αλκαλοειδή ουσία, την ιονίνη.Οι μενεξέδες που είναι επίσης γνωστοί σαν βιολέτες, μανουσάκια ή γιούλια καλλιεργούνται πολύ για τα πολύ ωραία τους άνθη και την ευωδιά τους και έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες και ποιητές. Οι αρχαίοι τους ονόμαζαν «ία» και επειδή στην Αθήνα, τα παλαιότερα χρόνια, τα βουνά της είχαν ένα μενεξεδένιο χρώμα, την ονόμαζαν «ιοστέφανον άστυ».

Λέγεται, μάλιστα, πως στεφάνια από μενεξέδες πουλιόνταν στην αγορά των Αθηνών κατά το χειμώνα.Ακόμα και σήμερα τα μπουκετάκια με τους μενεξέδες που τριγυρίζουν και πουλάνε σε κέντρα ή σε γωνιές δρόμων οι μικροπωλητές είναι μια παράδοση και θεωρούνται σύμβολο κατά της λησμονιάς.

Επειδή τα παιδιά είναι λουλούδια - Τα Χρυσανθεμάκια

ΚόκκινοΧρυσάνθεμο = "Σ' αγαπώ"

ΛευκόΧρυσάνθεμο = Αλήθεια

ΚίτρινοΧρυσάνθεμο = Παραμελημένη αγάπη

Προέλευση
Το όνομά του σημαίνει το άνθος του χρυσού αν και οι παλαιότεροι το λένε Αγιοδημητριάτικο αφού βρίσκεται στις δόξες του κυρίως τον Οκτώβριο. Η προέλευσή του λέγεται ότι είναι από την μακρινή Ανατολή, την Κίνα και την Ιαπωνία. Πρώτοι οι Ολλανδοί το έφεραν στην Ευρώπη όπου και καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια ενώ στην Ελλάδα σπάνια υπάρχει κήπος ή μπαλκόνι χωρίς χρυσάνθεμα
Περιγραφή
Τα πανέμορφα λουλούδια τους, σε μία απέραντη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών, έχουν στο κέντρο κίτρινους δίσκους σαν της μαργαρίτας αν και σε πολλές ποικιλίες τα πέταλα των λουλουδιών είναι τόσο πυκνά που ο δίσκος αυτός δεν φαίνεται. Εξαίρεση αποτελεί το λεγόμενο Ολλανδικό χρυσάνθεμο που είναι ένας συνδυασμός χρυσανθέμου και μαργαρίτας.
Ο κεντρικός μίσχος των χρυσανθέμων χωρίζεται σε πολλούς μικρότερους που ο καθένας τους έχει 3 ή περισσότερα μπουμπούκια. Τα μπουμπούκια ανοίγουν σταδιακά και διαρκούν αρκετές ημέρες.
Τα χρυσάνθεμα έχουν πυκνό φύλλωμα, σκούρο πράσινο με γκριζοπράσινη την κάτω επιφάνεια των φύλλων που είναι λογχοειδή και πριονωτά. Το ύψος τους ξεκινά από τα 20 περίπου εκατοστά αλλά φτάνει μέχρι και το ένα μέτρο ανάλογα με την ποικιλία και την ποιότητα του εδάφους.
Καλλιέργεια
Τα χρυσάνθεμα ευδοκιμούν σε όλα σχεδόν τα εδάφη αλλά προτιμούν πλούσιο χώμα, που να περιέχει άμμο και άργιλο και καλή αποστράγγιση.
Το ριζικό τους σύστημα είναι πλούσιο κι έτσι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται καλά την υγρασία του εδάφους, κάτι που τα κάνει αρκετά ανθεκτικά στις ζεστές θερμοκρασίες.
Τα χρυσάνθεμα χρειάζονται απευθείας ηλιακό φως για να φθάσουν σε ανθοφορία και αντέχουν τόσο τον ήλιο όσο και τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Οταν ανθίσουν, φροντίστε τις ζεστές ηλιόλουστες ημέρες να μην τα αφήνετε για πολλές ώρες σε απευθείας ηλιακό φως για να μην καούν τα πέταλα και να διατηρηθούν τα λουλούδια τους ακόμα περισσότερο. Το καλοκαίρι τοποθετήστε τις γλάστρες σε φωτεινό σημείο αλλά όχι κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου.
Αν τα καλλιεργείτε σε γλάστρα, ποτίστε τα όταν το χώμα τους είναι ξερό στην επιφάνεια ή όταν δείτε τα φύλλα τους να αρχίζουν να κρέμονται. Προσέξτε να μην τα ποτίζετε πιο συχνά απ' ότι πρέπει γιατί οι ρίζες τους σαπίζουν εύκολα.

Η λέξη χρυσάνθεμο είναι ελληνική και σημαίνει φυσικά χρυσό λουλούδι, όμως ένας γερμανικός θρύλος αναφέρεται σε ένα άλλο χρώμα από τα πολλά χρώματα που έχουν τα χρυσάνθεμα.
Μια κρύα και χιονισμένη παραμονή Χριστουγέννων στο Μέλανα Δρυμό, το μεγάλο γερμανικό δάσος μια οικογένεια χωρικών καθισμένη στο τραπέζι έπαιρνε το φτωχικό φαγητό της, όταν ξαφνικά ακούστηκε κάτι σαν θρήνος. Στην αρχή νόμισαν πως ήταν ο άνεμος. Αλλά μόλις άκουσαν τον ίδιο ήχο να επαναλαμβάνεται άνοιξαν την πόρτα και βρήκαν ένα ζητιάνο. Έβαλαν μέσα τον φτωχό άνθρωπο που ήταν μελανιασμένος από το κρύο, τον τύλιξαν με κουβέρτες και μοιράστηκαν μαζί του το φαγητό τους.
Σε μια στιγμή οι κουβέρτες έπεσαν αποκαλύπτοντας έναν άνθρωπο ντυμένο με
λευκά λαμπερά ρούχα με ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του.
Φανερώνοντας τον εαυτό του ο Μικρός Χριστός έφυγε.
Το επόμενο πρωινό, μπροστά στην εξώπορτα στο σημείο που τον είχαν πρωτοδεί βρίσκονταν δύο λευκά χρυσάνθεμα. Στις μέρες μας , πολλοί Γερμανοί φέρνουν λευκά χρυσάνθεμα στα σπίτια τους την παραμονή των Χριστουγέννων, πιστεύοντας ότι με αυτή την πράξη παρέχουν άσυλο στον Μικρό Χριστό.