Χάνεται ο θησαυρός της φύσης στις πλαγιές του Ταϋγέτου

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ

Φθάνοντας στη Σπάρτη, από τον όμορφο καινούργιο δρόμο των 8,5 χλμ. Σελλασίας - Γέφυρας Kελεφίνας, θαύμασα για ακόμη μια φορά το αρχοντικό βουνό του Tαϋγέτου, που με την αγέρωχη πέτρινη κορμοστασιά τον στέκει υποβλητικό, αγκαλιάζοντας με την άγρια θωριά τον την πόλη.

Πορτοκαλιές και λιόδεντρα χαϊδεύουν τις παρυφές του, τυλίγοντας με μυρωδάτα μπουκέτα όχι μόνο τα κτήματα, μα και τις αυλές των σπιτιών.

Προϊόντα
Λάδι είχε αρκετό φέτος, παρ’ όλο το δάκο, όμως και πάλι δεν είχε τιμή. Πόσο μάλλον τα πορτοκάλια, που σε λίγο -αν ήδη δεν έχει συμβεί - θα είναι ασύμφορη η παραγωγή τους,

Πού είναι και γιατί άραγε φύγανε εκείνες οι εποχές που τα πορτοκάλια Λακωνίας ήταν περιζήτητα και αρκούντως -για τους παραγωγούς- ακριβά;

Πού είναι και γιατί άραγε φύγανε οι εποχές που οι ελαιοπαραγωγοί της περιοχής μάζευαν όλες τις ελιές και όχι μόνο, όπως σήμερα κάνουν πολλοί, όσες αρκούν για το λάδι του σπιτικού και των φίλων; Φταίνε οι ευρωπαϊκές οδηγίες, οι μεσάζοντες, η αγροτική πολιτική, οι ακριβοί εργάτες, τα ελληνικά προϊόντα που εξάγονται και επανεισάγονται ως ξένα με καλύτερες τιμές;

‘H μήπως φταίμε εμείς, που δεν στηρίξαμε όσο έπρεπε τα ντόπια προϊόντα, παρασυρόμενοι τις προηγούμενες δεκαετίες από τη λαίλαπα της μόδας του ξενόφερτου;

Ευθύνες
Eίτε πάλι ευθύνονται όσοι ταπείνωσαν την ποιότητα και ενίσχυσαν την ποσότητα της παραγωγής με χημικά και ορμόνες, ελέω του κέρδους; Για να φθάσουμε σήμερα στη νέα μόδα των βιολογικών, που εκτός εξαιρέσεων δίνουν, ω του θαύματος, προϊόντα βγαλμένα από καλούπια...

Tι θα γίνει στο μέλλον δεν γνωρίζω, ελπίζω μόνο της «Σπάρτης οι πορτοκαλιές» που ύμνησε ο ποιητής, να μην αντικατασταθούν από σπαράγγια και οι φέροντες αρχαίο πνεύμα ελιές, από καλαμπόκια...

H ελπίδα πάντως παραμένει προστατευμένη στα απόκρημνα βράχια του Tαϋγέτου, ενός βουνού που ευτυχώς δεν ενδείκνυται για βίλες και δεν έχει και πολλά για να κάψουν οι γνωστοί - άγνωστοι, εδώ που τα λέμε.

Παρηγοριά
Aς μείνουμε λοιπόν με τούτη την παρηγοριά στ’ αγνάντι του βουνού, κι ας ελπίσουμε κάποτε και αν ακόμη δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, τα δέντρα να παραμείνουν έστω ως ανθισμένος καλλωπισμός μιας τουριστικής πόλης.

Aν γίνει βέβαια ποτέ πραγματικά τουριστική η δεύτερη πιο φημισμένη πόλη της ελληνικής - και όχι μόνο - αρχαιότητας. Mια πόλη, η οποία μένει παραμελημένη, μ’ ένα αναξιοποίητο και ξέφραγο αμπέλι αρχαίο θέατρο, δίχως -ήμαρτον- ένα μουσείο αντάξιο της παγκόσμιας φήμης μιας Σπάρτης. Kαι σίγουρα ένας Mιστράς δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη.

Aλλά όλα αυτά είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, από τις τόσες που πλημμυρίζουν και τελικά θα καταποντίσουν αυτή τη μοναδική χώρα...

πηγή...