Η Πάρνηθα θεωρείται το πιο οχυρωμένο βουνό της Αρχαίας Ελλάδας έχοντας τα περισσότερα Φρούρια και Πύργους. Τα πιο αξιόλογα είναι αυτά της Πάνακτου, της Φυλής, του Κατσιμιδίου και της Δεκέλειας.
 |
| Tο νεότερο φρούριο της Φυλής, 4ου αι. π.X., εντασσόταν στο ενιαίο αμυντικό σύστημα που οργάνωσαν οι aθηναίοι μετά την ήττα τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (φωτ.: Πην. Mατσούκα). |
Μικρές στάσεις μπορεί να πραγματοποιήσει ο κάθε επισκέπτης για προσκύνημα στην εκκλησία της Παναγιάς Κανάλας και στο μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού. Ακολουθήσαμε τον ελικοειδή δρόμο που ξετυλίγεται σαν κουβάρι στις πλαγιές του βουνού της Πάρνηθας και θαυμάζαμε το μεγαλείο της φύσης.
Το βουνό με το έντονο ανάγλυφό του είναι γεμάτο από καταπράσινες πλαγιές με νεαρά πεύκα και χαμηλή βλάστηση, επιβλητικά φαράγγια και πολλά σπήλαια με σπουδαιότερο εκείνο του Πανός. Όμως η προσέγγισή του γίνεται μόνο από περιδιαβατικά μονοπάτια μετά από αρκετές ώρες πεζοπορίας. Από το μετόχι της Μονής Κλειστών θαυμάσαμε τα βάραθρα που σχηματίζονταν ενώ ακούγαμε τον ήχο του νερού που κελάρυζε κατηφορίζοντας τις πλαγιές από τις δυτικές πηγές του βουνού.
Πραγματοποιήσαμε μια σύντομη στάση στις Πηγές της Φυλής που πρόσφατα είχαν διαμορφωθεί και χτιστεί με όμορφες πέτρες που εναρμονίζονταν τέλεια με το τοπίο. Περιηγηθήκαμε για λίγη ώρα σε ένα χωμάτινο δρόμο που έκανε την οδήγηση να μοιάζει με περιπέτεια. Επιστρέψαμε πίσω ξανά στην πηγή όπου είχαν σταθμεύσει μερικοί διαβάτες για πικ νικ. Συνεχίσαμε ακολουθώντας μια πινακίδα που μας κατεύθυνε στον προορισμό μας. Ξαναμπήκαμε για λίγο σε ένα χωματόδρομο και ακολούθησε σύντομη πεζοπορία για να φτάσουμε επιτέλους να θαυμάσουμε το Φρούριο από μια γειτονική κορυφή.
Το όλο φυσικό τοπίο αγγίζει τα όρια της μαγείας. Οι κορυφές του βουνού που μοιάζουν να αγγίζουν τα σύννεφα του ουρανού, το φρούριο που δεσπόζει λίγο μακρύτερα, τα πουλιά που πετούν ανέμελα, το αεράκι που φυσά δυνατά και τα πολύχρωμα λουλουδάκια που ξεπροβάλλουν δειλά συνθέτουν ένα παζλ μοναδικής ομορφιάς.
Η ανάβαση στο Φρούριο της Φυλής
Αντικρίζοντας τα πέτρινα βράχια που περικλείουν το Φρούριο, ταξιδέψαμε νοερά στις αρχές του 4ου αιώνα όπου διεξάγονταν μάχες ανάμεσα σε στρατιωτικές δυνάμεις της εποχής. Προσπαθήσαμε να ανέβουμε στο κάστρο όπου η πρόσβαση ήταν πραγματικά δύσκολη. Τα μονοπάτια ήταν στενά και γλιστερά και εναλλάσσονταν με πυκνή βλάστηση και ψηλά βράχια. Η αθλητική περιβολή ήταν απαραίτητη αλλά παρόλα αυτά δεν κατάφερε να μας γλιτώσει από μικρές αλλά ευτυχώς αναίμακτες πτώσεις και γλιστρήματα. Μόνο μερικά τσιμπήματα από τα αγκάθια των πουρναριών και των σχίνων μας ενόχλησαν αλλά δεν κατάφεραν να μας πτοήσουν.Καταφέραμε να σκαρφαλώσουμε με δυσκολία στα δυσπρόσιτα βράχια και πραγματικά η θέα μας αποζημίωσε. Με μια πρώτη ματιά το φρούριο δεν φαίνονταν ιδιαίτερα μεγάλο. Η θέση όμως στην οποία είναι χτισμένο του δίνει μια μεγαλοπρέπεια. Διακρίναμε μια μεγάλη πέτρινη πύλη και πολλούς σκόρπιους ογκόλιθους που κάποτε θα αποτελούσαν μέρος του τοιχίου του. Ακριβώς στο σημείο που τελείωναν τα όρια του Φρουρίου ακολουθούσε ένα χαώδες βάραθρο που απλώνονταν μέχρι τα πόδια του βουνού και το καθιστούσε επικίνδυνο και τρομαχτικό ταυτόχρονα.
Η επιβλητική εικόνα των γερακιών που πετούσαν πραγματοποιώντας πτήσεις από τα γειτονικά βράχια εφορμώντας στα βάραθρα, αποτελούσαν μια υπέροχη εικόνα. Τι να νιώθουν άραγε τα πουλιά πετώντας από εκεί ψηλά θαυμάζοντας την απεραντοσύνη του ουρανού; Η ματιά μας έφτασε μέχρι την θάλασσα! Δεν ακούγονταν παρά μόνο το αεράκι που φυσούσε και μερικά σκόρπια κελαηδήματα από σπίνους, τσίχλες και κοτσύφια.
Παραμείναμε γοητευμένοι για τουλάχιστον μισή ώρα να απολαμβάνουμε την καταπληκτική θέα από ψηλά εισπνέοντας καθαρό οξυγόνο και θα παραμέναμε περισσότερο αν το αεράκι δε δυνάμωνε ενοχλητικά. Τα σύννεφα πύκνωσαν επικίνδυνα και έκαναν το τοπίο ακόμα πιο ειδυλλιακό.
Εκείνο που μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν η απόλυτη φυσικότητα του τοπίου και ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση που περιοριζόταν μόνο στην ανάρτηση σκόρπιων ενημερωτικών πινακίδων και στην μερική επίρριψη μπαζών. Ούτε καν μια προσπάθεια να ανοιχτούν μονοπάτια για την ευκολότερη ανάβαση των περιηγητών στο φρούριο ή την τοποθέτηση έστω και μερικών κάδων απορριμμάτων.
Συνεχίζοντας κανείς μπορεί να γνωρίσει τα ξακουστά Δερβενοχώρια, τα οποία όμως εμείς δεν στάθηκε δυνατό να τα επισκεφτούμε μιας και έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Η όλη διαδρομή είναι καταπληκτική όχι μόνο για οδήγηση με αυτοκίνητο, αλλά και με μηχανή και φυσικά για ποδηλασία αρκεί να έχει κανείς τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Καθ’ όλη την διαδρομή παρακολουθούσαμε ότι υπήρχαν χαραγμένα μονοπάτια από ορειβατικούς συλλόγους για όσους αρέσκονται στη πεζοπορία και στην εξερεύνηση σπηλαίων. Σημειωτέον ότι στην περιοχή δεν υπήρχε ούτε καντίνα, ούτε περίπτερο, οπότε αν θελήσετε να επισκεφτείτε την περιοχή προμηθευτείτε νεράκι ή οτιδήποτε φαγώσιμο από το σπίτι και φυσικά όλα τα απαραίτητα για ένα όμορφο και οικολογικό πικ-νικ. Μην ξεχάσετε να προμηθευτείτε στην επιστροφή ζεστό ψωμί Χασιάς ή να γευτείτε τα μεζεδάκια και τα γλυκίσματα της περιοχής.
Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr
