Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα
ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της,
που χρυσολάμπει;
Μην είν' τα δάση της
που δεν υπάρχουν πιά;
Μην είναι τάχατε
τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία της
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ψηλά το κεφάλι ωρέ έλληνες. Οι πατεράδες μας κάναν το έπος του σαράντα και οι προπαππούδες μας εκείνο του εικοσιένα κατατροπώνοντας τους εχθρούς του έθνους. Ηρθε η ώρα της δικής μας γενιάς να δείξουμε οτι υπάρχουμε.
Μιας γενιάς ερμαφρόδιτης, που ήταν αγέννητη το σαράντα, που δεν έλαβε μέρος στον εμφύλιο, που λαγοκοιμόταν την περίοδο της χούντας. Που δεν ήταν καν μες στην αυλή του Πολυτεχνείου τότε, αλλά αργότερα για να μοχθήσει φοιτητιώσα…
Που όμως τώρα καλείται να πει «παρών» και «παρούσα»! Σε άλλες περιστάσεις, καθόλου εύκολες, καθόλου ευκαταφρόνητες. Οπου κι εδώ απαιτείται να μη λείψει κανείς.
Εμπρός ωρέ έλληνες. Εμπρός ελληνίδες. Ναι χωρίς σπίτια, χωρίς δάση, χωρίς κτήματα. Αλλά με ηθικό, με πίστη, με ελπίδα.
Τίποτε δεν χάθηκε ακόμη. Γιατί δεν χάθηκε αυτό το κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά.. και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας..
Θα τα καταφέρουμε… εμπρός παιδιά! Εμπρος, για τα παιδιά μας που πρέπει να έχουν και μέλλον και πατρίδα!
[Τζεφέρης Πέτρος]
