Το περιβάλλον θυσία στην κρίση. Και σκεφτείτε ότι υπάρχει τραγική εμπειρία... London Killer Fog 1952

Άδειασε  το «Πράσινο Ταμείο», μειώθηκαν ποινές και έγιναν ρυθμίσεις για χάρη του... τσιμέντου

.

Θολό τοπίο το 2013 για το περιβάλλον,
με τον Νέο Οικοδομικό Κανονισμό,
την τοξική αιθαλομίχλη από τα τζάκια,
το άδειο από πόρους «Πράσινο Ταμείο»...

Βαρύτατο αποδεικνύεται για το περιβάλλον το τίμημα της οικονομικής ύφεσης που «πληρώθηκε» το 2012. Η επίτευξη με κάθε τρόπο και κάθε θυσία των στόχων του μνημονίου οδήγησε σειρά υπουργείων να φέρουν προς ψήφιση στη Βουλή ρυθμίσεις οι οποίες με ζητούμενο (ή και απλώς πρόφαση) την ανάπτυξη υποβάθμισαν τους όρους προστασίας της φύσης.

Σωρεία διατάξεων γράφτηκε για να παρακαμφθούν νομικά αναχώματα τα οποία είχαν θεσπιστεί τα προηγούμενα χρόνια για την προστασία των δασών, των προστατευόμενων περιοχών, του αιγιαλού ή του αστικού περιβάλλοντος. Και από το εμβληματικό «Πράσινο Ταμείο» δεν έμεινε παρά ένα άδειο κουτί.
Συνέπεια της λογικής «πάνω από όλα η δημιουργία ελκυστικού κλίματος για επενδύσεις» που υιοθέτησαν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις υπό το βάρος της κρίσης ήταν η περιβαλλοντική «υποχώρηση» του 2012. Αποσπασματικοί νόμοι, ατάκτως ερριμμένοι, έπεσαν βροχή υποβαθμίζοντας το πλέγμα νομικής προστασίας που προϋπήρχε για την ελληνική φύση – πολλοί από αυτούς στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.
Το «Πράσινο Ταμείο» είναι μείον
Οι «επιθέσεις» στο περιβάλλον είχαν ξεκινήσει από το 2011 – με τους νόμους 4014 για τα αυθαίρετα και τις απλοποιήσεις στην περιβαλλοντική αδειοδότηση, το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο των Υδατοκαλλιεργειών, τους νόμους 4030 για τον Νέο Τρόπο Εκδοσης Αδειών Δόμησης και τον εφαρμοστικό νόμο του μνημονίου 3986/2011 κτλ. Κορυφώθηκαν ωστόσο τη χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε.
Την ίδια ώρα το δεύτερο «χτύπημα» (πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ΦΕΚ Α’ 229/2012) στο περίφημο «Πράσινο Ταμείο» μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό και για την οικονομία. Κόψε, κόψε, τελικά μόλις το 2,5% των πόρων του «Πράσινου Ταμείου» θα πηγαίνει σε πράσινες δράσεις, παρ’ ότι δημιουργήθηκε προκειμένου να υποστηριχθούν παρεμβάσεις για την ανάδειξη και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος.
Ετσι όμως κινδυνεύει η συνταγματικότητα των νόμων για...

SMOG όπως λέμε ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ SMOG TOY ΛΟΝΔΙΝΟΥ TO 1952. 

Στην εικόνα κάτω, ένας αστυνομικός της τροχαίας χρησιμοποιεί σήμα από φωτιά για να διευθύνει την κυκλοφορία.

ΙΣΤΟΡΙΑ: Η λέξη SMOG είναι συνδυασμός των λέξεων SMOKE και FOG (= αιθαλομίχλη) και περιγράφει την μόλυνση της ατμόσφαιρας των πόλεων από την καύση ξύλων και ξυλοκάρβουνου. Το πάλαι ποτέ “ομιχλώδες Λονδίνο” οφείλει στο smog το όνομα αυτό. Η έξαρση του φαινομένου το 1952 σκοτείνιασε τους δρόμους του Λονδίνου και σκότωσε περίπου 4000 ανθρώπους μέσα σε 4 μέρες, ενώ άλλα 8000 θύματα ακολούθησαν τους επόμενους μήνες. Το 1956 με ειδικό νόμο (Clean Air Act) έκλεισαν τα περισσότερα τζάκια, απαγορεύτηκε η καύση κάρβουνου, που αντικαταστάθηκε με το κώκ που δεν εκλύει καπνό (αιθάλη). Αν και έχει ακόμη ουκ ολίγη ατμοσφαιρική ρύπανση από τα αυτοκίνητα, το ομιχλώδες Λονδίνο ανήκει πια στην ιστορία.

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: Αφού είδαμε και πάθαμε να μειώσουμε την ατμοσφαιρική ρύπανση στην Αθήνα, σήμερα λόγω της κρίσης επικρατεί μια υστερία κατά της κεντρικής θέρμανσης και με την συμβολή ενός καταιγισμού διαφημήσεων, αναζητώνται άλλοι τρόποι θέρμανσης. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών στις περισσότερες περιπτώσεις, αντί να προσπαθούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους με πνεύμα αλληλεγγύης, προτιμούν ατομικές λύσεις, κάθε άλλο παρά πιο οικονομικές και καθόλου πιο αποδοτικές: τον κλιματισμό, που είναι βέβαια ακριβώτερος γιατί καταναλώνει ηλεκτρικό, τις ηλεκριτικές σόμπες, τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Λόγω της αυξανόμενης κατανάλωσης καυσόξυλων άρχισε να αυξάνεται στην Αθήνα η ατμοσφαιρική ρύπανση από αιθαλομίχλη, ενώ τα δάση μας απειλούνται από την παράνομη υλότόμηση.

Αν υπήρχε συλλογικό πνεύμα, η οικονομία στις πολυκατοικίες και η μείωση των κοινοχρήστων θα μπορούσε να γίνει με διάφορους τρόπους: η πασίγνωστη πια ενεργειακή θωράκιση των κτιρίων με διπλά τζάμια, μονώσεις σε εξωτερικούς τοίχους και ταράτσες, κεντρική θέρμανση με φυσικό αέριο, ηλιακούς θερμοσίφωνες, φωτοβολταϊκά στοιχεία, φυτεμένα δώματα και άλλα τεχνικά μέσα της βιοκλιματικής δόμησης. Αυτά όμως απαιτούν επενδύσεις που αν δεν έχουν ήδη γίνει, -δεδομένου ότι το κτιριακό μας απόθεμα είναι παλιό, το 71% των κτιρίων μας είναι προ του 1980-  τώρα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Μπορούν όμως τα έξοδα σε μια πολυκατοικία να μειωθούν εδώ και τώρα: Χρήση του ασανσέρ μόνο για άνοδο και για τους άνω του β’ ορόφους, ενεργειακά αποδοτικοί (οικολογικοί) λαμπτήρες στους κοινόχρηστους χώρους, οικονομία νερού, ακόμη και συλλογικός καθαρισμός των κοινοχρήστων χώρων από τους ίδιους τους ενοίκους, όπου αυτό είναι δυνατό! Κάποτε στα χωριά, το κάθε σπίτι καθάριζε και ασβέστωνε το τμήμα δρόμου που ήταν μπροστά του, φρόντιζε τα φυτά, χρησιμοποιούσαν ξερά φύκια για μόνωση στην ταράτσα (στα νησιά), κατασκέυαζαν ωραίες ξύλινες στέγες σκεπασμένες με φυσικές πλάκες που πρόσφεραν καλή μόνωση. Σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας πλήθος σύγχρονων υλικών, αλλά μας λείπει η συλλογική διάθεση.

Πηγή