Στο μικρό πλάτωμα που υπάρχει εκεί, βλέπουμε πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά και άλλα που καταφτάνουν φορτωμένα με ποδήλατα. Παρόλο τον ψυχρό καιρό που έχει στις αρχές του Φλεβάρη, άνθρωποι κάθε ηλικίας ντυμένοι με αθλητική περιβολή, μπουφάν και σκουφιά, είτε πεζοί, είτε σε μικρές ομάδες ποδηλατών, είτε συνοδευόμενοι από τη παρέα κάποιου σκύλου, εκτελούν κοντινούς ή μακρινούς περιπάτους στο πανέμορφο δασικό τοπίο.
Αν και μένουμε χρόνια στη περιοχή και είχαμε ακούσει πολλά για το συγκεκριμένο μέρος, δεν είχε τύχει ποτέ να το επισκεφτούμε στο παρελθόν.
Μαζί με άλλους περιπατητές ακολουθούσαμε περπατώντας το φαρδύ ασφαλτοστρωμένο δρομάκι, κατά μήκος του οποίου παρατηρούσαμε τα αιωνόβια δέντρα που το σκίαζαν. Οι κορμοί τους ήταν τόσο φαρδιοί που σίγουρα θα χρειάζονταν τουλάχιστον τρείς άντρες για να αγκαλιάσουν τον καθένα από αυτούς.
Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με ομάδες ποδηλατών που έκαναν διαδρομές φορώντας τον κατάλληλο εξοπλισμό ακόμα και στα χωμάτινα μονοπάτια του δάσους.
Ο ήλιος δυνατός μας έδινε ευκαιρίες για όμορφα φωτεινά πλάνα, αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό και νιώθαμε ότι τα πνευμόνια μας γέμιζαν με καθαρό, παγωμένο, βουνίσιο αέρα. Μέσα από την πλούσια βλάστηση, από σκίνα, κουμαριές, χαρουπιές, πικροδάφνες, ξεπρόβαλλαν με θρασύτητα μικροί κοκκινολαίμηδες και μας συντρόφευαν σε όλη την διαδρομή πλεκόμενοι σχεδόν μέσα στα πόδια μας.
Στην απόλυτη ηρεμία που κυριαρχούσε στο τοπίο, ξεχωρίσαμε τα κελαηδήματα σπίνων και κοτσυφιών. Κάποια φτεροκοπήματα μέσα από τα πανύψηλα έλατα και πεύκα μας αποσπούσαν την προσοχή αλλά η πυκνή βλάστηση μας εμπόδιζε να αναγνωρίσουμε τα πετούμενα είδη.
Φτάνοντας σε μια διασταύρωση αντικρίσαμε μπροστά μας ένα ξέφωτο με κούνιες, ξύλινους πάγκους και τραπέζια για πικ νικ, καθώς και μια ενημερωτική πινακίδα που μας έδειχνε την θέση μας.
Επιλέξαμε το αριστερό μονοπάτι και μετά από μια ολιγόλεπτη πορεία ανάμεσα στα
κυπαρίσσια, τα πλατάνια και τις βελανιδιές διακρίναμε τα εγκαταλελειμμένα
βασιλικά ανάκτορα. Μόνο 2-3 σκυλιά έστεκαν ως φύλακες και φυσικά οι
κοκκινολαίμηδες που έδιναν ζωή στα παρηκμασμένα κτίρια.
Κατεβαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλοπάτια με προσοχή, μιας και τα πεσμένα φύλλα
είχαν δημιουργήσει ένα γλιστερό χαλί, αντικρίσαμε την άδεια πισίνα που κάποτε
θα έσφυζε από ζωή.
Σε ένα σκιερό από την άγρια βλάστηση σημείο, είδαμε μια μεγάλη μαρμάρινη
μπανιέρα που παλιότερα αποτελούσε τον χώρο για λουτροθεραπεία. Μια μαρμάρινη
λεοντοκεφαλή θα ήταν το σιντριβάνι που ανέβλυζε το νερό.Οι μεγάλες γλάστρες από λευκό μάρμαρο δεξιά και αριστερά της σκάλας, που υπήρξαν γεμάτες με μυρωδάτα πολύχρωμα λουλούδια, τώρα ήταν γεμάτες λιμνάζοντα νερά.
Η θέα από το σημείο αυτό ήταν υπέροχη: όλο το λεκανοπέδιο της Αθήνας και ο Σαρωνικός απλώνονταν στα πόδια μας.
Περιφερόμενοι γύρω από τα κτίσματα διακρίναμε πολλά μονοπάτια πετρόχτιστα ή χωμάτινα ιδανικά για πεζοπορία ή ποδηλασία, αλλά και να παίξει ομαδικά παιχνίδια με μπάλες στις επίπεδες εκτάσεις. Αφού περιηγηθήκαμε αρκετά στην γύρω περιοχή και εισπνεύσαμε καθαρό αέρα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Αξιοπρόσεκτο ήταν ότι παντού υπήρχαν κάδοι απορριμμάτων και όλη η περιοχή ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη από άποψη καθαριότητας. Μην ξεχάσετε να φέρετε μαζί σας απαραιτήτως νερό ή αν επιθυμείτε κάτι φαγώσιμο, καθώς δεν υπάρχει καμία καντίνα ή οτιδήποτε σχετικό για να εφοδιαστείτε αν πεινάσετε ή διψάσετε. Στην επιστροφή μπορείτε να απολαύσετε λαχταριστά μεζεδάκια στις γειτονικές ταβέρνες.
Συνδυάστε την εκδρομή σας με μια επίσκεψη στην λίμνη Μπελέτσι! Θα σας ενθουσιάσει!
Μην αντισταθείτε στην πρόκληση της Πάρνηθας που ανοίγει απλόχερα την αγκαλιά της για να σας προσφέρει δροσιά, ψυχική ηρεμία και αθλητική δραστηριότητα που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.
Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr
