Τα Θεραπευτικά Βότανα για το Κρυολόγημα του Χειμώνα

Τα βότανα δεν αντικαθιστούν άλλες ιατρικές και φαρμακευτικές θεραπείες.

Πολλά είναι τα βότανα που η φύση μας προσφέρει και είναι ικανά να θωρακίσουν την άμυνα του οργανισμού μας και να απαλύνουν τα συμπτώματα του κρυολογήματος.

Βότανα για την φυσική ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού

Εχινάκεια
Η εχινάκεια έχει διαπιστωθεί επιστημονικά ότι διεγείρει τους αμυντικούς μηχανισμούς του ανοσοποιητικού συστήματος, γι’ αυτό και είναι πολλοί εκείνοι που τη λαμβάνουν προληπτικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Συμβάλλει σημαντικά στη μείωση της διάρκειας του κρυολογήματος και στην άμεση ανακούφιση από τα συμπτώματά του, δεδομένου ότι διαθέτει ισχυρές αντιβιοτικές, αντιμικροβιακές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Προσοχή: Η λήψη της δεν πρέπει να υπερβαίνει συνολικά τους 2 μήνες, γιατί μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα.

Απαγορεύεται η χορήγησή της σε παιδιά κάτω των 8 ετών, ενώ αντενδείκνυται σε όσους πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα (π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας, ερυθηματώδη λύκο) ή παίρνουν ανοσοκατασταλτικά.
Επίσης, πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή από άτομα με αλλεργία στην αμβροσία ή σε φυτά που ανήκουν στην οικογένεια των ηλίανθων.

Βότανα για τον πονόλαιμο

Φασκόμηλο
Είτε πρόκειται για ένα αίσθημα φαγούρας στον λαιμό είτε για δυσκολία στην κατάποση είτε για ενόχληση στις αμυγδαλές, το φασκόμηλο με την αντισηπτική του δράση είναι ευεργετικό.

Σε μια κούπα με βραστό νερό ρίχνουμε 1 κουταλιά αποξηραμένα φύλλα φασκόμηλου, το αφήνουμε για 2-3΄ και κατόπιν το σουρώνουμε και είτε το πίνουμε είτε κάνουμε γαργάρες 2-3 φορές την ημέρα.

Προσοχή: Απαγορεύεται η λήψη του από όσους έχουν υπέρταση και επιληψία. Η υπερβολική και παρατεταμένη κατανάλωση μπορεί να προκαλέσει δηλητηρίαση ή να οδηγήσει σε επιληπτικούς σπασμούς.

Τζίντζερ (Πιπερόριζα)
Αποτελεί εξαιρετικό γιατροσόφι για τον πονόλαιμο, δεδομένου ότι έχει αντισηπτικές και μαλακτικές ιδιότητες. Επιπλέον, δρα ως αντιπυρετικό, απαλύνει τον βήχα, διευκολύνει την αναπνευστική λειτουργία και ανακουφίζει από τους πόνους στις αρθρώσεις.

Σε περίπτωση πονόλαιμου, σε ένα φλιτζάνι καυτό νερό, ρίχνουμε 1 κουταλάκι τζίντζερ σε σκόνη ή 1/2 κουταλάκι τριμμένη φρέσκια ρίζα. Το αφήνουμε 3-4΄, το σουρώνουμε και το πίνουμε, προσθέτοντας 2-3 σταγόνες λεμόνι και 1 κουταλάκι μέλι.

Περγαμόντο
Το αιθέριο έλαιο που ανακουφίζει τον λαιμό από τους ερεθισμούς. Σε 1 κουταλάκι κονιάκ, διαλύουμε 3 σταγόνες αιθέριο έλαιο περγαμόντου και 3 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεμονιού και στη συνέχεια το προσθέτουμε σε 1/2 ποτήρι νερό. Με το διάλυμα αυτό κάνουμε γαργάρες.

Βότανα για τον πονοκέφαλο

Λεβάντα
Τα άνθη της έχουν ηρεμιστική, αντισπασμωδική και χαλαρωτική δράση. Βάζουμε 2-3 σταγόνες αιθέριου ελαίου στα δάχτυλά μας και κάνουμε μασάζ στους κροτάφους.

Ένας άλλος τρόπος για να τη χρησιμοποιήσουμε είναι να ρίξουμε 2-3 σταγόνες αιθέριου ελαίου σε ένα μπολ με δροσερό νερό και να κάνουμε κομπρέσες, που ανακουφίζουν από τους πονοκεφάλους και τον πυρετό.
Προσοχή: Διεγείρει τη μήτρα, γι’ αυτό συνιστάται η αποφυγή της στην εγκυμοσύνη.

Βαλεριάνα
Γνωστή από την αρχαιότητα, η βαλεριάνα λειτουργεί ως ήπιο κατευναστικό του νευρικού συστήματος. Σε ένα φλιτζάνι με ζεστό νερό, ρίχνουμε 20 σταγόνες βάμματος και πίνουμε έως 2 φορές την ημέρα.
Προσοχή: Η παρατεταμένη δοσολογία μπορεί να επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, η λήψη της δεν πρέπει να υπερβαίνει τη 1 εβδομάδα. Επίσης, πρέπει να αποφεύγεται από όσους λαμβάνουν υπνωτικά χάπια.

Τίλιο
Τα άνθη και τα φύλλα του έχουν ηρεμιστική και αντισπασμωδική δράση. Μας βοηθά να χαλαρώσουμε και να καταπραΰνουμε την ένταση. Επίσης, δρα και ως εφιδρωτικό.

Βότανα για το συνάχι

Ευκάλυπτος (Eucalyptus)
Ένα από τα είδη του φυτού εισήχθη στην Ελλάδα το 1862 και έχει ισχυρές αντιμικροβιακές και αντιβιοτικές ιδιότητες. Έτσι οι εισπνοές ατμών ευκαλύπτου μπορούν να καταπραΰνουν τις βρογχίτιδες και να ανακουφίσουν από τον πονόλαιμο και τους πονοκεφάλους .

Σε μια κουταλιά κονιάκ προσθέτουμε 3 σταγόνες αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου και 4 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεμονιού , κατόπιν ρίχνουμε το μείγμα σε 500 ml κρύο νερό και κάνουμε κομπρέσες ή βράζουμε τον ευκάλυπτο και κάνουμε εισπνοές με τους υδρατμούς.

Θυμάρι (Thymus vulgaris)
Οι αντιφλεγμονώδεις, αντιπυρετικές και αποχρεμπτικές του ιδιότητες το καθιστούν ιδανικό βότανο για την περίπτωση του κρυολογήματος.
Προσοχή: Σε πολύ υψηλές δόσεις ενδέχεται να προκαλέσει πονοκέφαλο, ίλιγγο και νεφρικές διαταραχές.

Γλυκάνισος
Διευκολύνει την αναπνευστική λειτουργία. Προσοχή: Μπορεί να προκαλέσει αλλεργικές αντιδράσεις (π.χ. δερματικές, αναπνευστικές) σε άτομα με υπερευαισθησία στον άνισο ή στη μινθόλη.

Πεύκο
Βοηθά στην αποσυμφόρηση του αναπνευστικού συστήματος. Στον αρωματικό λύχνο βάζουμε 4 σταγόνες αιθέριο έλαιο πεύκου και 3 σταγόνες αιθέριο έλαιο μέντας και μόλις αρχίσει ο βρασμός κάνουμε εισπνοές για 5-10΄.
Προσοχή: Οι εισπνοές πρέπει να αποφεύγονται από όσους έχουν άσθμα.

Ευκάλυπτος
Λειτουργεί ως ισχυρό αντιμικροβιακό και αντιβιοτικό. Οι εισπνοές ατμών ευκαλύπτου ανακουφίζουν το αναπνευστικό και καταπραΰνουν τις βρογχίτιδες.

Επιπλέον, ανακουφίζει από τον πονόλαιμο και τους πονοκεφάλους, ενώ έχει την ιδιότητα να δρα και ως αντιπυρετικό. Σε 1 κουταλάκι κονιάκ διαλύουμε 3 σταγόνες αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου και 4 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεμονιού και στη συνέχεια ρίχνουμε το διάλυμα σε 1/2 κιλό κρύο νερό.

Βουτάμε ένα βαμβακερό πανί και κάνουμε κομπρέσες στο μέτωπό μας για να πέσει ο πυρετός.
Προσοχή: Η χρήση του αιθέριου ελαίου ευκαλύπτου πρέπει να αποφεύγεται από όσους κάνουν ομοιοπαθητική.

Βότανα για τον πυρετό

Ζαμπούκος ή κουφοξυλιά, αφροξυλιά (Sambucus nigra)
Το αφέψημά του έχει την ιδιότητα να προκαλεί εφίδρωση, γεγονός που βοηθά στη μείωση του πυρετού. Επίσης, είναι αποχρεμπτικός και βλεννολυτικός, ενώ γαργάρες από το έγχυμά του ανακουφίζουν από τον πονόλαιμο.
Για πιο ευεργετικά αποτελέσματα, φτιάχνουμε ένα ρόφημα με ζαμπούκο, χαμομήλι και γλυκόρριζα.

Μέντα (Mentha)
Δρα ως αντιπυρετικό, κυρίως όταν ο πυρετός εκδηλώνεται σε συνδυασμό με άλλα συμπτώματα, όπως η ναυτία και ο πονοκέφαλος, ενώ είναι ισχυρό αντιβακτηριδιακό και αποτοξινωτικό.

Δεν συνιστάται σε όσους κάνουν ομοιοπαθητική.

Δυόσμος
Υποβοηθά την εφίδρωση στον πυρετό και τη γρίπη, ενώ το βράσιμο των φύλλων του και η εισπνοή των υδρατμών βοηθά στην αποσυμφόρηση του αναπνευστικού συστήματος.

Βότανα για τον βήχα

Μαντζουράνα (Origanum majorana)
Ο συγγενής της ρίγανης εκτός από μπαχαρικό χρησιμοποιείται και ως αφέψημα για τη καταπράυνση του βήχα. Βράζουμε σε ένα φλιτζάνι νερό 1 κουταλάκι μαντζουράνα και μόλις πάρει βράση στύβουμε φυσικό χυμό από 1 λεμόνι.

Γλυκόρριζα (Glycyrrhiza glabra)
Είναι δημοφιλές βότανο για τον βήχα και τον ερεθισμένο λαιμό, καθώς έχει μαλακτικές ιδιότητες. Επίσης, ανακουφίζει το αναπνευστικό, αφού είναι αποχρεμπτική και βλεννολυτική. Μπορούμε να ετοιμάσουμε σιρόπι βράζοντας 15 γρ. γλυκόρριζας (λίγο περισσότερο από 1 κουταλιά) σε 5 κούπες νερό για περίπου 1 ώρα.
Προσοχή: Δεν ενδείκνυται η κατανάλωσή της από υπερτασικά άτομα.

Αλθαία ή Μολόχα (Malva sylvestris)
Χρησιμοποιούμε κυρίως τη ρίζα της, αλλά και τα φύλλα της. Ανακουφίζει από τον ερεθισμένο βλεννογόνο, ενώ οι αντιφλεγμονώδεις και μαλακτικές της ιδιότητες θεωρούνται ιδανικές για τη λαρυγγίτιδα, τη φαρυγγίτιδα και τον ερεθιστικό βήχα. Eπίσης, κάνει καλό στο στομάχι.

Σε ένα ποτήρι με νερό της βρύσης, ρίχνουμε 2 κουταλάκια αλθαία σε σκόνη, αφήνουμε το μείγμα περίπου 2 ώρες και έπειτα σουρώνουμε. Πριν το πιούμε, το ζεσταίνουμε και προσθέτουμε λίγο μέλι.

Για τους μυϊκούς πόνους

Μπάνιο με αιθέρια έλαια
Γεμίζουμε την μπανιέρα μέχρι τη μέση με χλιαρό νερό και ρίχνουμε 2 σταγόνες ευκάλυπτο, 2 σταγόνες tea tree και 2 σταγόνες μαύρο πιπέρι. Κάνουμε μπάνιο το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο.

Λάδι μασάζ με αιθέρια έλαια
Σε 30 ml αμυγδαλέλαιο, ρίχνουμε 5 σταγόνες μαύρο πιπέρι, 5 σταγόνες ευκάλυπτο, 4 σταγόνες δεντρολίβανο, 2 σταγόνες φασκόμηλο και 2 σταγόνες λεβάντα. Με το λάδι αυτό κάνουμε μασάζ στα σημεία που πονάμε, όσες φορές θέλουμε την ημέρα.

Βότανα – Χρήσιμες πληροφορίες – οδηγίες

Σε ένα φλιτζάνι με βρασμένο νερό, ρίχνουμε 1 κουταλάκι από το βότανο της αρεσκείας μας. To αφήνουμε για περίπου 10΄ και έπειτα σουρώνουμε και πίνουμε.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να υπερβαίνουμε τα 3 ροφήματα ημερησίως. Εναλλακτικά, μπορούμε να αγοράσουμε βάμμα από τα φαρμακεία.

Η λήψη 15-20 σταγόνων βάμματος σε ένα φλιτζάνι με ζεστό νερό θεωρείται ασφαλής ποσότητα, ωστόσο είναι προτιμότερο να λάβουμε οδηγίες λήψης από τον φαρμακοποιό μας.

Για τα αιθέρια έλαια

Tα αιθέρια έλαια λειτουργούν και ως φάρμακα και γι’ αυτό πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε λίγες σταγόνες. Η πιο γνωστή δοσολογία είναι 3 σταγόνες αιθέριου ελαίου σε 5 ml αλκοόλη.
Κατά τη χρήση τους αποφεύγουμε την επαφή με τα μάτια και το στόμα.

Προσοχή: Πριν από οποιαδήποτε χρήση βοτάνου συνίσταται να συμβουλευόμαστε τον γιατρό ή έναν ειδικό. Αυτό επιβάλλεται, ειδικά αν πρόκειται να χορηγηθεί σε παιδιά, σε άτομα που λαμβάνουν φάρμακα και σε γυναίκες κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης ή της γαλουχίας.

Τα βότανα δεν αντικαθιστούν
άλλες ιατρικές και φαρμακευτικές θεραπείες.

helppost

Leucocarpa: H εκθαμβωτική λευκή ελιά από την Magna Graecia - The Dazzling White Olive

Η Leucocarpa, που ονομάζεται επίσης Leucolea, είναι μια ποικιλία ελιάς που χαρακτηρίζεται από μικρά φρούτα τα οποία, κατά την ωρίμαση, παίρνουν ένα λευκό χρώμα ελεφαντόδοντου.

«Κυρίως διαδεδομένη στις περιοχές της νότιας Ιταλίας, με ισχυρή παρουσία στην Καλαβρία, πιθανότατα εισήχθη κατά τον αποικισμό της Magna Graecia»,

ανέφερε ο Innocenzo Muzzalupo, ερευνητής στο Συμβούλιο Αγροτικής Έρευνας και Οικονομίας, Ερευνητικό Κέντρο για την Ελιά, τα εσπεριδοειδή και τα δένδρα (CREA-OFA), δήλωσε στους Olive Oil Times.

Λόγω του λευκού χρώματος των φρούτων, το οποίο στη δυτική κουλτούρα συμβολίζει την αγνότητα, κατέληξε να χρησιμοποιείται κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς.

«Το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο που παράγεται από αυτή την ποικιλία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με όλα τα άλλα όσον αφορά τη σύνθεση των λιπαρών οξέων, των γεύσεων και των αρωμάτων που είναι χαρακτηριστικό ενός ελαφρού φρουτώδους προϊόντος», διευκρίνισε.
«Ένας μικρός αριθμός παραγωγών το χρησιμοποιούν σε μείγματα με άλλες κυρίαρχες ποικιλίες, αλλά λόγω του λευκού χρώματος των φρούτων, το οποίο στη δυτική κουλτούρα συμβολίζει την αγνότητα, κατέληξε να χρησιμοποιείται κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς».

Γι' αυτό και η Leucocarpa προορίζεται για τα μυστήρια και άλλες καθολικές ιεροτελεστίες και, στο παρελθόν, να χρίσει τον αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια της τελετής στερέωσης.

Οι ελιές Leucocarpa (Gino Vulcano)

Αυτό αποτελεί περαιτέρω ένδειξη για το πώς οι αρχαίοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως της πίστης τους, συνδέουν την ελιά και το ελαιόλαδο με ιερότητα, όπως συνέβη στην Αθήνα και πολλά άλλα μέρη σε όλη τη Μεσογειακή λεκάνη, σε τέτοιο βαθμό που σήμερα η ελιά θεωρείται παγκοσμίως ένα σύμβολο της ειρήνης.

Επιστρέφοντας στο Leucocarpa, ο γενετικός χαρακτηρισμός έδειξε ότι ανήκει σε ένα μοναδικό στέλεχος, του οποίου η περιορισμένη εξάπλωση πιθανώς οφείλεται σε ανήσυχη διάδοση. 

Στη συνέχεια, οι αγρότες φροντίζουν καλά αυτά τα ελαιόδενδρα, τα οποία κατά τη διάρκεια της περιόδου δίνουν μια ωραία αισθητική επίδραση, η οποία, σύμφωνα με μια μελέτη που πραγματοποίησε η Muzzalupo με άλλους ερευνητές της CREA και του Πανεπιστημίου της Καλαβρίας, οφείλεται σε «απενεργοποίηση» των φλαβονοειδών και των ανθοκυανινών.

«Η ωρίμανση της ελιάς περιλαμβάνει δύο φάσεις: πρώτον, το πέρασμα και τη σύνθεση της χλωροφύλλης που προκαλεί πράσινο φρούτο και στη συνέχεια την αποικοδόμηση της χλωροφύλλης όταν η ελιά χάνει το χρώμα της», εξηγεί ο ερευνητής μας. «Ταυτόχρονα, γενικά, στις ελιές, όπως και στα περισσότερα φρούτα, η σύνθεση των ανθοκυανινών και άλλων φλαβονοειδών ενεργοποιείται και αυτό προκαλεί το γαλαζωπό ή μαύρο χρώμα τους.»

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ορισμένες ποικιλίες, κατά το πρώτο μέρος της ωρίμανσης, παίρνουν μια πολύ ανοιχτή σκιά πράσινου που είναι σχεδόν λευκό. 

Για παράδειγμα, η Biancolilla, το όνομα της οποίας υπενθυμίζει το λευκό χρώμα (Bianco στα ιταλικά), ονομάζεται ελαφρώς Leucocarpa σε ορισμένες περιοχές, επειδή μετά την αποικοδόμηση χλωροφύλλης, τα φρούτα παραμένουν ανοιχτά ακόμα και είκοσι μέρες μέχρι να ενεργοποιηθούν οι pigdos.

«Στην ποικιλία Leucocarpa, η ενεργοποίηση φλαβονοειδών και ανθοκυανίνης δεν εμφανίζεται καθόλου», εξήγησε ο Muzzalupo. «Αυτή είναι η μόνη ποικιλία που παραμένει άσπρη σε οποιοδήποτε στάδιο της ωρίμανσης και εάν αφήσουμε τα φρούτα στα δέντρα μέχρι αργά το χειμώνα, θα τα βρούμε λευκά, που τείνουν να καταστούν κιτρινωπά λόγω της οξείδωσης των λιπιδίων. Στη μελέτη μας προσπαθήσαμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό.»

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μεταγραφή συγκεκριμένων γονιδίων παρεμποδίζεται στο επίπεδο ορισμένων ενζύμων από μια διαδικασία ρύθμισης. τότε, ανακάλυψαν ποιοι κανονιστικοί μηχανισμοί συμβαίνουν, μέσω ειδικών microRNAs. Αυτό το τελευταίο εύρημα οδήγησε στη δημοσίευση της έρευνας.

«Ο χαρακτηρισμός των μεταγραφών από τις βιοσυνθετικές οδούς φλαβονοειδών και ανθοκυανίνης και η ανάλυση του επιπέδου έκφρασης τους σε ελαιόδεντρα είναι ένας σημαντικός στόχος όχι μόνο να κατανοήσουμε το γεγονός των φρούτων, αλλά και να αυξήσουμε τη γνώση αυτών των αντιοξειδωτικών μορίων, τα οποία είναι σημαντικά για την ανθρώπινη υγεία», σημείωσε ο Muzzalupo.

gargalianoionline
oliveoiltimes

Μέντα, Χαμομήλι και Ιβίσκος - Τα φάρμακα της φύσης

Στην ελληνική επικράτεια συναντιούνται σχεδόν παντού τρία ιδιαίτερα ευεργετικά φυτά: η μέντα, το χαμομήλι και ο ιβίσκος. Άραγε, γνωρίζουμε το πόσο ευεργετικά είναι για την υγεία μας και ποιος είναι ο ρόλος τους στη διατροφή;

Μέντα
Είναι ένα ποώδες πολυετές φυτό που φτάνει σε ύψος ως 70 πόντους. Αποτελεί ιδιαίτερα δημοφιλές φυτό, τόσο για τις αρωματικές του, όσο και για τις γευστικές του ιδιότητες. Τα χρήσιμα μέρη της μέντας είναι τα άνθη και τα φύλλα. Χρησιμοποιείται στο μαγείρεμα, στη φαρμακευτική καθώς και σε πολλά βιομηχανοποιημένα τρόφιμα. Συστατικά της μέντας περιέχονται σε οδοντόπαστες, μαστίχες, σαπούνια, κρέμες, γλυκά και φάρμακα για τον βήχα.

Η χρήση της ξεκίνησε κυρίως από την Ασία και από τις χώρες της λεκάνης της Μεσογείου. Σε πολλούς πολιτισμούς, θεωρείτο σύμβολο φιλίας και φιλοξενίας. Στην Μ. Ανατολή, ακόμη και σήμερα, το ρόφημα μέντας σερβίρεται στους καλεσμένους κατά την άφιξή τους, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα τα φύλλα της σκορπίζονταν στο τραπέζι ως ένδειξη θερμού καλωσορίσματος.
Η διατροφική αξία της μέντας είναι ιδιαίτερα σημαντική

Περιέχει βιταμίνες Α και C και βιταμίνη Β2, σε μικρότερες ποσότητες. Η βιταμίνη C είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό, που μειώνει τον κίνδυνο για διάφορους τύπους καρκίνου. Αν η μέντα καταναλώνεται σε μικρότερες ποσότητες, τα θρεπτικά συστατικά της είναι εξίσου σημαντικά για τον οργανισμό. Πέρα όμως από βιταμίνες, η μέντα περιέχει μαγγάνιο, σίδηρο, κάλιο και ασβέστιο.

Η μέντα έχει μακρά ιστορία σε σχέση με τις φαρμακευτικές της ιδιότητες, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αποτελεί άριστο φάρμακο κατά της δυσπεψίας και για αυτόν τον λόγο συστήνεται ένα ρόφημα μέντας μετά από ένα πλούσιο γεύμα. Έχει χωνευτικές ιδιότητες, καθώς ελαττώνει τους μυϊκούς σπασμούς και διευκολύνει την πεπτική διαδικασία. Προλαμβάνει το σχηματισμό στομαχικού έλκους και διεγείρει τις χολικές εκκρίσεις.

Ποιο είναι το βασικό συστατικό της μέντας;

Το βασικό συστατικό της μέντας, η μενθόλη, βοηθά σημαντικά στα αναπνευστικά προβλήματα. Μειώνει τα συμπτώματα του ευερέθιστου εντέρου, χαλαρώνοντας τους μύες γύρω και μέσα στο έντερο, καθώς επίσης και τα συμπτώματα του κρυολογήματος και της γρίπης.

Εξωτερικά, η μενθόλη της μέντας βρίσκει εφαρμογή σε προϊόντα που προσδίδουν δροσερή αναπνοή όπως μαστίχες, καραμέλες και διαλύματα. Χρησιμοποιείται σε σαπούνια και γαλακτώματα και δίνει αίσθηση δροσιάς στο σώμα. Είναι αντιβακτηριδιακή και προστατεύει από τους έρπητες του στόματος και των γεννητικών οργάνων. Αλλά και ιατρικά, η μέντα φαίνεται να έχει προστατευτικές ιδιότητες σε ασθενείς με καρκίνο, που υποβάλλονται σε ακτινοβολία.

Ακόμη και το άρωμα της μέντας φαίνεται να βοηθά στην μνήμη, για αυτόν τον λόγο μπορεί να φανεί χρήσιμο πριν από κάποιες εξετάσεις.

Χαμομήλι

Είναι ένα ιδιαίτερα αρωματικό φυτό και συναντιέται σχεδόν παντού στην Ελλάδα. Η συγκομιδή του γίνεται κυρίως τους μήνες Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο. Ταπεινό στην εμφάνιση, αλλά πολύ σημαντικό σε φαρμακευτικές ιδιότητες.

Ήδη από την αρχαιότητα, χρησιμοποιείτο για θεραπευτικούς σκοπούς. Καταναλωνόταν για ενοχλήσεις του στομάχου, του εντέρου ή της χολής. Το συνιστούσαν σε γυναίκες, για τη μείωση των πόνων κατά την έμμηνη ρύση. Επιπλέον, χρησιμοποιείτο τοπικά ως επίθεμα σε πληγές, για να επουλωθούν πιο γρήγορα.
Ποιες είναι οι ιδιότητες του χαμομηλιού;

Πλέον, οι ουσίες και η δράση του χαμομηλιού έχουν ερευνηθεί σημαντικά σε ερευνητικό επίπεδο, πιστοποιώντας τις περισσότερες από τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Οι ιδιότητες του χαμομηλιού οφείλονται σε δραστικές ουσίες όπως η κουμαρίνη, τα αιθέρια έλαια, τα φλαβονοειδή, το αζουλένιο, κάδμιο και μεταλλικά στοιχεία.

Σήμερα, η πιο διαδεδομένη ιδιότητα του χαμομηλιού έχει σχέση με την ικανότητα του να ηρεμεί τα νεύρα και να χαλαρώνει, διώχνοντας την αϋπνία και ενισχύοντας τον ύπνο. Επιπλέον, είναι γνωστό για τις αντισηπτικές, καταπραϋντικές και αντιαλλεργικές του ιδιότητες. Χρησιμοποιείται ευρέως για τα έλκη του πεπτικού, το φούσκωμα και την καούρα.

Ανακουφίζει από τα αναπνευστικά προβλήματα, τα κρυολογήματα, το βήχα, τον πυρετό, τα προβλήματα της χοληδόχου κύστεως, τα εντερικά αέρια, τη γαστρίτιδα, τις αιμορροΐδες, τη δυσπεψία, την αϋπνία, τις στομαχικές φλεγμονές και τους δερματικούς ερεθισμούς. Με εξωτερική εφαρμογή συντελεί στην επούλωση των εγκαυμάτων και των εκζεμάτων, ενώ είναι χρήσιμο στην ουλίτιδα και στις οφθαλμικές πλύσεις. Οι κομπρέσες με αφέψημα χαμομηλιού είναι καταπραϋντικές για κάθε είδους δερματικό πρόβλημα.

Το χαμομήλι βρίσκει πολλές εφαρμογές στον χώρο της αισθητικής, κυρίως λόγω των ευεργετικών και καταπραϋντικών ιδιοτήτων του στο δέρμα. Αποτελεί βασικό συστατικό σε προϊόντα καθαρισμού, ντεμακιγιάζ αλλά και ενυδάτωσης του δέρματος. Τα φλαβονοειδή που περιέχει έχουν θετικά αποτελέσματα επί της περιφερικής κυκλοφορίας παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις αντιδράσεις φλεγμονής, λόγω της αντιοξειδωτικής τους δράσης.
Ιβίσκος

Αν και διακοσμητικό φυτό, φαίνεται να έχει αρκετές φαρμακευτικές ιδιότητες. Πολλά μέρη του φυτού όπως τα φύλλα, οι ρίζες και οι κάλυκες είναι χρήσιμα. Τα μικρά φύλλα τρώγονται ωμά σε σαλάτες ή μαγειρεμένα με άλλα λαχανικά.

Οι κάλυκες του ιβίσκου περιέχουν τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά, όπως αντιοξειδωτικά (κυρίως φλαβονοειδή), καθώς επίσης και βιταμίνες και ανόργανα άλατα, όπως ριβοφλαβίνη, ασκορβικό οξύ, νιασίνη, καροτένιο και σίδηρο.

Ο ιβίσκος παλαιότερα χρησιμοποιείτο σε αρκετά γιατροσόφια. Ακόμη και σήμερα, καταναλώνεται για την αύξηση της διούρησης, κυρίως λόγω του γλυκολικού οξέος που περιέχει. Επειδή περιέχει κιτρικό οξύ, χρησιμοποιείται για ανακούφιση από τη ζέστη, αυξάνοντας τη ροή του αίματος στην επιφάνεια του δέρματος και διαστέλλοντας του πόρους. Τα φύλλα και τα άνθη του ιβίσκου χρησιμοποιούνται σε ρόφημα, που ανακουφίζει από πεπτικά και νεφρικά προβλήματα. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως το ρόφημα από ιβίσκο μπορεί να μειώσει και την αρτηριακή πίεση.

medNutrition.gr

Λαντάνα, πολύχρωμoς κι ανθεκτικός θάμνος

Η λαντάνα (Lantana camara) είναι αειθαλής καλλωπιστικός θάμνος με χαρακτηριστικά μικρά άνθη που εμφανίζονται από τις αρχές Μαΐου μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου. 

Γνωστή και με την ονομασία πολυανθούσα, τα άνθη της λαντάνας συνήθως είναι κόκκινα και πορτοκαλί, αν και πλέον συναντάμε και σε άλλους χρωματισμούς, όπως λευκό, κίτρινο και ροζέ. 

Η λαντάνα χαρακτηρίζεται από πυκνή βλάστηση, ακανόνιστο σχήμα και σχετικά γρήγορη ανάπτυξη που φτάνει σε ύψος 1-1,5 μέτρα. Λόγω της μεγάλης ανθεκτικότητας και της μεγάλης περιόδου ανθοφορίας, η λαντάνα επιλέγεται για φύτευση σε παρτέρια, σε δρόμους, σε πλατείες και πάρκα για χαμηλούς φράχτες. 

Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες λαντάνας για να φυτέψουμε, άλλες για χαμηλούς φράκτες, άλλες για γλάστρες και άλλες για κρεμαστά καλάθια. 

Ας δούμε αναλυτικά παρακάτω τις πιο κατάλληλες συμβουλές για την φροντίδα της λαντάνας ώστε να απολαύσουμε τα υπέροχα λουλούδια της στον κήπο και στο μπαλκόνι μας. 

1. Σε τι μέρη μπορούμε να φυτέψουμε τη λαντάνα; 

Η λαντάνα δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τον τύπο του εδάφους που θα φυτευθεί και μπορεί να επιβιώνει ακόμη και σε φτωχά άγονα εδάφη. Είναι κατάλληλη για φύτευση σε παραθαλάσσιες περιοχές, καθώς είναι ιδιαίτερα προσαρμοστική σε συνθήκες υψηλής αλατότητας. 

Επιπλέον, η λαντάνα είναι ανθεκτική σε συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας και ξηρασίας και μπορεί να αντιμετωπίσει συνθήκες καύσωνα. 

Βέβαια, είναι αρκετά ευπαθής σε χαμηλές θερμοκρασίες κάτω του μηδενός και μπορεί να ξεραθεί την περίοδο του χειμώνα λόγω έντονης παγωνιάς ή χιονόπτωσης. 

2. Πως φυτεύουμε τη λαντάνα σε γλάστρα; 

Για τη φύτευση της λαντάνας στο μπαλκόνι, επιλέγουμε σχετικά ρηχές γλάστρες ή κρεμαστά καλάθια που έχουν ύψος μέχρι 20 εκατοστά. Η λαντάνα είναι ένα από πιο ανθεκτικά φυτά για μπαλκόνι και μπορούμε να τη φυτέψουμε σε σημείο με νότιο, ανατολικό ή δυτικό προσανατολισμό. 

Προμηθευόμαστε φυτόχωμα γενικής χρήσης με περλίτη για καλύτερο αερισμό της ρίζας ενώ στη βάση της γλάστρας, τοποθετούμε μία λεπτή στρώση χαλικιών για να απομακρύνεται το νερό που περισσεύει, όταν ποτίζουμε. 

3. Πόσο συχνά θέλει πότισμα η λαντάνα; 

...................

η συνέχεια στην πηγή

Πολύχρωμο καλοκαίρι με φρούτα και λαχανικά!

Τους καλοκαιρινούς μήνες, που η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ανεβαίνει, ο οργανισμός μας έχει ανάγκη από περισσότερα υγρά. 

Διεθνώς συνιστάται η καθημερινή κατανάλωση τουλάχιστον 400 γραμμαρίων φρούτων και λαχανικών, ποσότητα η οποία αντιστοιχεί σε 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών.

Σ’ αυτό μπορούν να μας βοηθήσουν, εκτός από το νερό που είναι απαραίτητο, τα φρούτα και τα λαχανικά, που ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες βρίσκονται σε μεγάλη ποικιλία και αφθονία στη χώρα μας. Όσο για τη θρεπτική αξία των φρούτων και των λαχανικών, είναι αδιαμφισβήτητο ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της υγείας μας και μας προφυλάσσουν από πολλές παθήσεις, καθώς περιέχουν βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, φυτικές ίνες και αντιοξειδωτικά.
Διεθνώς συνιστάται η καθημερινή κατανάλωση τουλάχιστον 400 γραμμαρίων φρούτων και λαχανικών, ποσότητα η οποία αντιστοιχεί σε 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών.

Τα φρούτα του καλοκαιριού

Τα φρούτα του καλοκαιριού είναι το καρπούζι, το πεπόνι, τα σταφύλια, οι φράουλες, τα ροδάκινα, τα κεράσια, τα βερίκοκα και τα σύκα.

To Καρπούζι, παρέχει 21 θερμίδες/100 γρ., έχει ελάχιστες φυτικές ίνες και περιέχει λυκοπένιο/100γρ. Χρειάζεται προσοχή στην ποσότητα που καταναλώνουμε, αφού περιέχει αρκετή φυσική ζάχαρη.1 μερίδα ισούται με: 1 λεπτή φέτα καρπούζι.
Το Πεπόνι, παρέχει 21 θερμίδες/100 γρ., έχει 0,9 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχει βιταμίνη Α & C. 1 μερίδα ισούται με: 1/3 ενός μικρού πεπονιού
Το Σταφύλι, παρέχει 63 θερμίδες/100 γρ., έχει 0,9 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και είναι πλούσιο σε φλαβονοειδή (αντιοξειδωτικά) & ελλαγικό οξύ (αντικαρκινική δράση). 1 μερίδα ισούται με: 15 μικρές ρόγες σταφυλιού
Οι Φράουλες, παρέχουν 26 θερμίδες/100 γρ., έχει 2,5 γρ. φυτικών ινών/100γρ. και είναι πλούσιες σε βιταμίνη C & ελλαγικό οξύ. 1 μερίδα ισούται με: 1 φλιτζάνι του τσαγιού φράουλες
Το Ροδάκινο, παρέχει 37 θερμίδες/100 γρ., έχει 1,4 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και ιχνοστοιχεία. 1 μερίδα ισούται με: 1 ροδάκινο
Τα Κεράσια, παρέχουν 47 θερμίδες/100 γρ., έχουν 1,7 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχουν ανθοκυανίνες & ελλαγικό οξύ. 1 μερίδα ισούται με: 12 μεγάλα κεράσια
Τα Βερίκοκα, παρέχουν 28 θερμίδες/100 γρ., έχουν 2,1 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και είναι πλούσια σε προβιταμίνη Α, ασβέστιο και κάλιο. 1 μερίδα ισούται με: 4 μέτρια βερίκοκα
Τα Σύκα, παρέχουν 41 θερμίδες/100 γρ., έχουν 2,5 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχουν μικρές ποσότητες ασβεστίου, μαγνησίου, φωσφόρου. 1 μερίδα ισούται με: 2 μεγάλα σύκα

Τα λαχανικά του καλοκαιριού

Τα λαχανικά που μπορούμε να βρούμε κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες είναι οι ντομάτες, οι πιπεριές, τα αγγούρια, τα βλίτα, τα κολοκυθάκια, οι μελιτζάνες, τα φασολάκια.

1 μερίδα λαχανικών ισοδυναμεί με ένα φλυτζάνι του τσαγιού ωμά φυλλώδη λαχανικά ή μισό φλυτζάνι από τα υπόλοιπα λαχανικά, είτε μαγειρευμένα είτε ψιλοκομμένα (δηλαδή περίπου 100 gr από τα περισσότερα λαχανικά)

H Ντομάτα, παρέχει 14 θερμίδες/100 γρ., έχει 1,5 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και είναι πλούσια σε πολυφαινόλες & λυκοπένιο (αντιοξειδωτικά)
Το Αγγούρι, παρέχει 10 θερμίδες/100 γρ., έχει 0,4 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχει πολύ νερό- ειδικά αν η φλούδα αφαιρεθεί, η διατροφική αξία του πέφτει σχεδόν στον μηδέν, καθώς εκεί βρίσκονται όση βιταμίνη Α, C και φυτικές ίνες περιέχει.
Τα Βλίτα, παρέχουν 22 θερμίδες/100 γρ., έχουν 2,4 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχουν ασβέστιο, ιχνοστοιχεία
Τα Κολοκυθάκια, παρέχουν 16 θερμίδες/100 γρ., έχουν 1,8 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και περιέχουν 95% νερό καθώς και μικρές ποσότητες βιταμινών.
Οι Μελιτζάνες, παρέχουν 14 θερμίδες/100 γρ., έχουν 2,5 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και είναι πλούσιες σε ανθοκυανίνη (αντιοξειδωτική δράση) & μαγνήσιο
Τα Φασολάκια, παρέχουν 26 θερμίδες/100 γρ., έχουν 2,9 γρ. φυτικών ινών/100 γρ. και κάλιο

Γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει χρώμα στη διατροφή μας;

Είναι βασικό να καταναλώνουμε διαφόρων χρωμάτων φρούτα και λαχανικά επειδή καθένα από αυτά περιέχει ένα μοναδικό συνδυασμό από βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, φυτικές ίνες και φυτοχημικά.

Μια γνωστή κατηγοριοποίηση των φρούτων και των λαχανικών έχει γίνει με βάση τις παρακάτω αποχρώσεις:

Μπλε-μωβ: τα φρούτα και τα λαχανικά αυτής της κατηγορίας περιέχουν φυτοχημικά, όπως οι ανθοκυανίνες και οι φαινόλες, γνωστές για τις αντιοξειδωτικές και αντιγηραντικές τους ιδιότητες
Πράσινο: Τα πράσινου χρώματος φρούτα και λαχανικά περιέχουν λουτεΐνη και ινδόλες, ουσίες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον λόγω της αντιοξειδωτικής τους δράσης και της ιδιότητάς τους να προάγουν την υγεία, μιας και έχουν συσχετισθεί με την όραση (προστασία από τον εκφυλισμό της ωχράς κηλίδας) και τη μείωση της πιθανότητας εμφάνισης αθηροσκλήρωσης.
Άσπρο: Τα άσπρα και καφέ φρούτα και λαχανικά περιέχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ουσίες, όπως αλλισίνη (στο σκόρδο και το κρεμμύδι), αλλά και σελήνιο (στα μανιτάρια).
Κίτρινο-πορτοκαλί: Τα φρούτα και τα λαχανικά αυτής της κατηγορίας περιέχουν αντιοξειδωτικά, όπως η βιταμίνη C, αλλά και δύο κατηγορίες φυτοχημικών ουσιών, τα καροτενοειδή και τα φλαβονοειδή, που οι επιστήμονες μελετούν για τις ωφέλιμες επιδράσεις τους στην υγεία.
Κόκκινο: Οι ουσίες που είναι χαρακτηριστικές αυτής της ομάδας φρούτων και λαχανικών περιλαμβάνουν το λυκοπένιο και τις ανθοκυανίνες που θεωρούνται ασπίδα έναντι κάποιων μορφών καρκίνου.

Επιλέγοντας, λοιπόν, καθημερινά από την παλέτα της φύσης διαφόρων χρωμάτων φρούτα και λαχανικά, μπορούμε ευκολότερα να πετύχουμε την κατανάλωση μιας ποικιλίας από αυτά και να ωφεληθούμε από τις ευεργετικές τους ιδιότητες. 

πηγή 

Οι χερσαίες χελώνες ΔΕΝ είναι κατοικίδια

Οι χελώνες ξηράς τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ένα πολύ δημοφιλές κατοικίδιο. Πολλοί φιλοξενούν στους κήπους, τις αυλές ακόμα και στις γλάστρες τους χελώνες, νομίζοντας έτσι ότι τις βοηθούν και τις προστατεύουν από ενδεχόμενους κινδύνους.

Είναι αλήθεια πως η συνεχής ανάπτυξη των πόλεων έχει μειώσει κατά πολύ το ελεύθερο, φυσικό τους περιβάλλον, ενώ οι θόρυβοι και τα έντονα φώτα αυτοκινήτων και κτιρίων συχνά της αποπροσανατολίζουν.

Μεσογειακή χελώνα (Testudo hermanni) θηλυκή σε προσωρινή φιλοξενία

Είναι όμως σωστό να τις μετατρέπουμε σε κατοικίδια μας; Τις βοηθάμε πραγματικά ή μήπως κάνουμε τη ζωή τους χειρότερη;

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό ας μάθουμε μερικά πράγματα παραπάνω για τις χερσαίες χελώνες που ζουν στην χώρα μας.

Πόσα είδη χερσαίων χελωνών υπάρχουν;

Στην Ελλάδα υπάρχουν 3 είδη στεριανών χελωνών: η Λιβαδοχελώνα (ζει σε όλη την επικράτεια όπου υπάρχουν λιβάδια, ρεματιές, υγροβιότοποι κλπ), η Κρασπεδοχελώνα (που είναι και η μεγαλύτερη και ζει σε πιο ανοιχτά και ξερικά μέρη και είναι η πιο συχνά απαντώμενη σε τέτοια περιβάλλοντα από τον Όλυμπο και κάτω και σε νησιά στου Ιονίου) και η Γραικοχελώνα (υπάρχει μόνο στη Θράκη και στα ανατολικά Νησιά του Αιγαίου).

Με τι τρέφονται και σε τι κλίμα επιβιώνουν;

Όλα τα είδη χελωνών ξηράς χρειάζονται ζεστό κλίμα, γι’ αυτό ζουν μόνο στην Μεσόγειο που έχει ζεστό καιρό για πολλούς μήνες. Τον χειμώνα πέφτουν σε χειμέρια νάρκη προφυλαγμένες κάτω από θάμνους ή σκάβοντας μέσα στο χώμα φωλιές.

Οι χερσαίες χελώνες είναι αποκλειστικά φυτοφάγες και τρέφονται με ποώδη φυτά και χόρτα που βρίσκουν στη φύση.

Αξίζει να τονιστεί ότι δεν χρειάζονται την ανθρώπινη παρέμβαση για να επιβιώσουν και θα μείνουν υγιέστερες εάν δεν μπουν σε θερμαινόμενους ανθρωπογενείς χώρους τον χειμώνα.

Το Κέντρο Προστασίας & Περίθαλψης Άγριας Ζωής (ΚΕΠΠΑΖ) πριν λίγες ημέρες δημοσίευσε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook ορισμένα στοιχεία που όλοι πρέπει να γνωρίζουμε για τις χερσαίες χελώνες της χώρας μας!

10 βασικά στοιχεία που πρέπει να γνωρίζουμε για τις ελληνικές χερσαίες χελώνες

1. Οι χερσαίες χελώνες που ζουν στην Ελλάδα δεν είναι κατοικίδιες και δεν επιτρέπεται το εμπόριό τους, όπως γίνεται με άλλα είδη χερσαίων χελωνών όπως είναι οι Leopard (Geochelone pardalis) ή οι Indian star (Geochelone elegans) κ.λπ.
2. Κατ’ επέκταση ό,τι στοιχεία βρούμε για τη διατροφή χερσαίων χελωνών στο ίντερνετ (όσο αξιόπιστη κι αν μας φαίνεται η πηγή) ΔΕΝ ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ελληνικών χερσαίων χελωνών οι οποίες είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ φυτοφάγες.
3. Οι χερσαίες χελώνες που διαβιούν στην Ελλάδα αναζητούν την τροφή τους μέσα από μια μεγάλη ποικιλία 200 διαφορετικών φυτών και τρέφονται κυρίως με άγρια χόρτα, τρυφερά φύλλα και αγριολούλουδα (χωρίς φυτοφάρμακα). ΟΧΙ με λαχανικά και φρούτα ή ζωική πρωτεΐνη.
4. Οι χερσαίες χελώνες θεωρούνται οι κατσίκες των ερπετών, πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι θα τραφούν με οτιδήποτε τους δώσουμε ακόμη κι αν είναι βλαπτικό για αυτές. Άρα το ότι η χελώνα μας τρώει την μία ή την άλλη τροφή δεν είναι σοβαρή και αξιόπιστη ένδειξη ασφαλούς και κατάλληλης τροφής.
5. Η ζωή στην αιχμαλωσία αναγκάζει τα ζώα αυτά να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους και να αλλάξουν τις συνήθειές τους με μη φυσικό τρόπο που αναπόφευκτα αυξάνει τα επίπεδα του στρες, αποδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό τους σύστημα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν πολλές και διαφορετικές ασθένειες που δεν παρουσιάζουν στη φύση. Ως μη ειδικοί μπορεί και σίγουρα θα παραβλέψουμε ένα σύμπτωμα που παραπέμπει σε μία πολύ σοβαρή πάθηση.
6. Αν έχουμε ήδη μία χερσαία χελώνα (ή πολλές) σπίτι μας και το άρθρο αυτό μας ευαισθητοποιήσει για την προστασία τους ΔΕΝ αλλάζουμε απότομα τη διατροφή της (γίνεται σταδιακά για να μην της προκαλέσουμε επιπλέον προβλήματα) και δεν την απελευθερώνουμε μόνοι μας παρά μόνον την παραδίδουμε σε Κέντρο Περίθαλψης Ειδών Άγριας Πανίδας (Κ.Ε.Π.Ε.Α.Π.).
   

   Πώς πιάνουμε σωστά μια χελώνα

7. Αν δούμε χελώνα να διασχίζει δρόμο καλό είναι να την βοηθήσουμε να περάσει απέναντι πάντοτε προς την κατεύθυνση προς την οποία ήδη κινούνταν.
8. Όταν μετακινούμε χελώνα την πιάνουμε χρησιμοποιώντας τον αντίχειρα και τον δείκτη και με τα δύο χέρια τοποθετώντας τα δάκτυλά μας στα πλάγια της χελώνας ανάμεσα στα μπρος και πίσω πόδια. Είναι ο μόνος τρόπος για να μην μας τραυματίσει και να μην μας πέσει (την τραυματίσουμε εμείς).
9. Αν η χελώνα είναι τραυματισμένη ή συμπεριφέρεται αφύσικα (δεν κινείται ή δεν κρύβεται στο καβούκι της) την μαζεύουμε όπως περιγράψαμε παραπάνω, την τοποθετούμε σε χαρτοκιβώτιο με μπόλικες εφημερίδες στον πάτο για να απορροφήσουν τα ούρα της (όταν στρεσάρονται τα ζώα αυτά ουρούν) και την παραδίδουμε άμεσα σε ένα ΚΕΠΕΑΠ.
10. Θυμόμαστε πάντα ότι η χελώνα που βρήκαμε δεν είναι δική μας για να την κρατήσουμε (το ίδιο εξηγούμε και στα παιδιά μας) και ότι η στέρηση κατάλληλης κτηνιατρικής φροντίδας ισοδυναμεί με βάναυση κακοποίηση όσο αγαθές κι αν ήταν οι αρχικές μας προθέσεις.

infokids.gr

Αν ξέρατε από τι φτιάχνεται το φιδάκι για τα κουνούπια...

... δεν θα το ανάβατε ποτέ.

Το γνωστό σε όλους μας φιδάκι που ανάβουμε το καλοκαίρι στο μπαλκόνι για να απομακρύνει τα ενοχλητικά κουνούπια, παρασκευάζεται από μία αποξηραμένη σκόνη πύρεθρου το οποίο είναι ένα φυσικό υλικό που προέρχεται από ένα είδος χρυσάνθεμου.

Το πύρεθρο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα όπως πονοκέφαλο ναυτία, έμετο, ερεθισμό στο δέρμα ή τα μάτια και φλεγμονή.

Σε περίπτωσης κατάποσης, μπορεί να προκαλέσει μούδιασμα της γλώσσας και των χειλιών, σπασμούς, μυική μαρμαρυγή, αναπνευστικά προβλήματα, ακόμη και θάνατο.

Το πύρεθρο είναι φυτό πολυετές ποώδες, μοιάζει με τη μαργαρίτα, 

γίνεται και θάμνος και έχει φύλλα οδοντωτά. 

Από τα άνθη του βγαίνει η δραστική ουσία πυρεθρίνη, 

που είναι ένα φυσικό εντομοκτόνο.
Η πυρεθρίνη έχει χρησιμοποιηθεί από αρχαιοτάτους χρόνους

 για μύγες, κουνούπια και άλλα έντομα.

Στο πύρεθρο βρίσκονται οι πυρεθρίνες. Είναι εκχύλισμα από τις εντομοκτόνες χημικές ουσίες. Έχουν γενικά καρκινογόνα δράση σε ζώα, όταν καταναλώνονται σε μεγάλες ποσότητες και σε παρατεταμένη χρονική περίοδο.

Μελέτες που έγιναν έδειξαν ότι ο καπνός που παράγεται από την καύση μιας σπείρας, είναι πολύ επικίνδυνος για την ανθρώπινη υγεία.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ζημιά που προκαλείται στους πνεύμονες από ένα πηνίο κουνουπιών είναι ισοδύναμη με την ζημία που γίνεται από 100 τσιγάρα.

Άλλοι ερευνητές υπολογίζουν ότι ένα φλεγόμενο πηνίο παράγει την ίδια ποσότητα σωματιδίων που παράγουν 75-137 αναμμένα τσιγάρα και εκπέμπει τόση φορμαλδεΰδη όση απελευθερώνεται από 51 τσιγάρα.

Πηγή: hoaxorfact.com 

worldofchemicals.com

stogiatro

Καρπούζι: Δεν θα πιστεύετε από πόσες ασθένειες προστατεύει!

Παρά τη δημοφιλή πεποίθηση ότι το καρπούζι αποτελείται μόνο από νερό και ζάχαρη, στην πραγματικότητα είναι μια άκρως θρεπτική τροφή, που έχει υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνες, μέταλλα και αντιοξειδωτικά, ενώ έχει πολύ λιγότερες θερμίδες από ό,τι λανθασμένα πιστεύουν πολλοί άνθρωποι.

Το καρπούζι έχει γίνει συνώνυμο με το καλοκαίρι και όχι άδικα. Είναι δροσιστικό και γλυκό και μας βοηθάει να αντεπεξέλθουμε στις υψηλές θερμοκρασίες του περιβάλλοντος.

Θρεπτικά στοιχεία
Στα 150 γραμμάρια, το καρπούζι περιέχει:
🍉 43 θερμίδες, 

🍉 0 γραμμάρια λίπους,  

🍉 2 γραμμάρια νατρίου, 

🍉 11 γραμμάρια υδατάνθρακα (συμπεριλαμβανομένων 9 γρ. ζάχαρης) και 1 γραμμάριο ινών.
🍉 Επίσης παρέχει το 17% των ημερήσιων αναγκών ενός ενήλικα σε βιταμίνη Α, το 21% σε βιταμίνη C, το 2% σε σίδηρο και το 1% σε ασβέστιο.
🍉 Το καρπούζι περιέχει επίσης θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, νιασίνη, βιταμίνη Β-6, φυλλικό οξύ, παντοθενικό οξύ, μαγνήσιο, φώσφορο, κάλιο, ψευδάργυρο, χαλκό, μαγγάνιο, σελήνιο, χολίνη, λυκοπένιο και βεταΐνη.

Τι οφέλη έχει το καρπούζι για την υγεία
Άσθμα: Ο κίνδυνος για την ανάπτυξη άσθματος είναι χαμηλότερος σε άτομα που καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα ορισμένων θρεπτικών ουσιών. Μία από αυτές τις θρεπτικές ουσίες είναι η βιταμίνη C, που βρίσκεται σε πολλά φρούτα και λαχανικά συμπεριλαμβανομένου του καρπουζιού.
Αρτηριακή πίεση: Έρευνα που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση American Journal of Hypertension έδειξε ότι τα συμπληρώματα με εκχύλισμα από καρπούζι μειώνουν την αρτηριακή πίεση σε παχύσαρκους μεσήλικες ενήλικες με προ-υπέρταση ή υπέρταση στο στάδιο-1. Έδειξε επίσης πως βελτιώνει την λειτουργία των αρτηριών. Τέλος, μια διατροφή πλούσια σε λυκοπένιο μπορεί να βοηθήσει στην προστασία από τις καρδιακές παθήσεις.
Καρκίνος: Ως εξαιρετική πηγή της ισχυρής αντιοξειδωτικής βιταμίνης C, καθώς και άλλων αντιοξειδωτικών, το καρπούζι μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση του σχηματισμού των ελεύθερων ριζών που είναι γνωστό ότι προκαλούν καρκίνο. Η πρόσληψη λυκοπενίου έχει συνδεθεί με μειωμένο κίνδυνο καρκίνου του προστάτη σε αρκετές μελέτες.
Ενυδάτωση: Το καρπούζι απαρτίζεται από 92% νερό και πλούσιο σε ηλεκτρολύτες, ενώ αποτελεί ιδανική τροφή για να αποφευχθεί η αφυδάτωση.
Δέρμα: Το καρπούζι περιέχει βιταμίνη Α, μια θρεπτική ουσία που απαιτείται για την παραγωγή του σμήγματος (φυσικό έλαιο), που διατηρεί τα μαλλιά ενυδατωμένα. Η βιταμίνη Α είναι επίσης αναγκαία για την ανάπτυξη όλων των ιστών του σώματος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του δέρματος και των μαλλιών. 

Η επαρκής πρόσληψη βιταμίνης C είναι επίσης απαραίτητη για την κατασκευή και τη συντήρηση του κολλαγόνου. Καρπούζι συμβάλλει επίσης στη συνολική ενυδάτωση, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για υγιή επιδερμίδα και μαλλιά.

Πηγή: medicalnewstoday

Ηλίανθος (Ηλιοτρόπιο) - Το λουλούδι του ήλιου

Ο ηλίανθος είναι ένα ετήσιο φυτό και ανήκει στην οικογένεια Compositae. Σύμφωνα με τον FAO, η συνολική παγκόσμια παραγωγή έφθασε στα 24,2 εκατομμύρια τόνους το 2002, καλλιεργούμενη σε 195 εκατομμύρια στρέμματα.

Από αυτό, περισσότερα από 100 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήθηκαν στην Ευρώπη και 1,7 εκατομμύρια στην Ιταλία (0,17 εκατομμύρια στρέμματα στην Ελλάδα) (www.fao.org/, 2004).

Είναι αγαπημένο καλοκαιρινό φυτό για να διακοσμήσουμε στον κήπο ή στο μπαλκόνι μας για να μας χαρίσει την εντυπωσιακή ανθοφορία του.

Η ονομασία του ηλίανθου προέρχεται από το γεγονός ότι η κεφαλή του στρέφεται διαρκώς προς τις ακτίνες του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας και στρέφεται πάλι, τις πρωινές ώρες, προς την ανατολή.

🌻 Ποιες ποικιλίες ηλίανθου υπάρχουν για να φυτέψουμε στον κήπο και σε γλάστρες;

Οι νάνες ποικιλίες ηλίανθου, που φτάνουν μέχρι τα 40-50 εκατοστά σε ύψος, είναι κατάλληλες για γλάστρες, ενώ για τον κήπο προτιμάμε τις ψηλότερες ποικιλίες που ξεπερνούν το ένα μέτρο και είναι και οι εδώδιμες.

Το χαρακτηριστικό χρώμα των λουλουδιών του ηλίανθου είναι το κίτρινο αλλά πλέον έχουν δημιουργηθεί νέες ποικιλίες ηλίανθου σε αποχρώσεις από το απαλό κίτρινο μέχρι το κόκκινο και το καφέ.

🌻 Τι συνθήκες χρειάζεται η καλλιέργεια του ηλίανθου για να αναπτυχθεί;

Για φύτευση στον κήπο ή σε γλάστρα, τα ηλιοτρόπια χρειάζονται το ελαφρύ χώμα, που διαθέτει καλή αποστράγγιση. Ο ηλίανθος είναι κατάλληλος στις ξηροθερμικές συνθήκες του δικού μας μεσογειακού κλίματος.

Ο ηλίανθος θέλει άφθονο απευθείας ηλιακό φως για να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει. Είναι ετήσια φυτά που ανθίζουν όλο το καλοκαίρι, αλλά θα καταστραφούν με τις πρώτες παγωνιές του χειμώνα.

🌻 Τι φροντίδα σε πότισμα και λίπανση θέλει η καλλιέργεια του ηλίανθου;

Ο ηλίανθος φυτεύεται με σπόρο απευθείας στη θέση φύτευσης, σε σειρές, ρίχνοντας 2-3 σπόρους μαζί σε κάθε θέση. Όταν φυτρώσουν οι σπόροι και μεγαλώσουν λίγο τα φυτά του ηλίανθου, αραιώνουμε τα φυτά, διατηρώντας εκείνο που φαίνεται πιο εύρωστο.

Ο ηλίανθος δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις φροντίδας για να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει, αρκεί να τον ποτίζουμε σε σχετικά συχνά διαστήματα, 2-3 φορές τη βδομάδα.

Για τη λίπανση του ηλίανθου, προσθέτουμε για τους χαμηλούς ηλίανθους σε γλάστρα ένα υδατοδιαλυτό λίπασμα γενικής χρήσης, κάθε 15 περίπου ημέρες και για τις ψηλότερες ποικιλίες ηλίανθου ένα κοκκώδες λίπασμα μια φορά το μήνα.

🌻 Τι χρήσεις έχει ο ηλίανθος;

Αν και ο ηλίανθος χρησιμοποιείται διακοσμητικά ως καλλωπιστικό φυτό, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικότερα ελαιοδοτικά φυτά, καθώς καλλιεργείται για το λάδι του σε πολλές χώρες.

Το ηλιέλαιο είναι δημοφιλές έλαιο για τηγάνισμα, καθώς αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες που φτάνουν στους 230°C.

Οι διάσημοι ηλιόσποροι τρώγονται αποξηραμένοι και καβουρντισμένοι, ενώ από τους αλεσμένους σπόρους παρασκευάζεται και είδος ψωμιού. Από το περικάρπιο του ηλίανθου παράγεται καύσιμη ύλη σε μορφή βιομάζας ή σε μορφή pelletts, ενώ κατευθείαν από τους σπόρους παράγεται καύσιμο βιοντίζελ.

🌻 Κι ένα μυστικό για τον ηλίανθο

Ο ηλίανθος πολλαπλασιάζεται με σπόρο. Οι σπόροι του ηλίανθου δημιουργούνται στο σκουρόχρωμο κέντρο του λουλουδιού. Αν θέλουμε να κρατήσουμε σπόρους ηλίανθου για την επόμενη χρονιά, μόλις το λουλούδι ξεραθεί, κόβουμε το άνθος του και μαζεύουμε τους σπόρους.

Σε διαφορετική περίπτωση, κόβουμε έγκαιρα τα λουλούδια του ηλίανθου και τα τοποθετούμε βάζο όπου έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής. Άλλωστε, η κοπή των λουλουδιών του ηλίανθου, ενισχύει σημαντικά την παραγωγή νέας ανθοφορίας.

mistikakipou

Η ιστορία του παγωτού - The History of Ice Cream

Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη

Τα παγωτά, ή ακριβέστερα τα παγωμένα γλυκίσματα, δρόσιζαν ουρανίσκους ήδη στην Κίνα του 17ου π.χ, στην αρχαία Αίγυπτο και την Περσία καθώς και στην Αυτοκρατορική Ρώμη.

The History of Ice Cream

Η ιστορία τους, η εξέλιξη και η εξάπλωσή τους, είναι στενά συνδεδεμένες με την ανάπτυξη της τεχνογνωσίας, της μεταφοράς, της διατήρησης του πάγου και της ψύξης των τροφών.
Η προέλευση τους είναι ασαφής καθώς τα θολά ιστορικά στοιχεία φλερτάρουν με τον μύθο.
Μία ιστορία που οι ραββίνοι αγαπούσαν να εξιστορούν (χωρίς να αναφέρεται στην Βίβλο), ήταν αυτή που ο Ισαάκ προσέφερε στον Αβραάμ γάλα κατσίκας ανακατεμένο με χιόνι λέγοντάς του «Ο ήλιος καίει, δροσίσου».

Γραπτές μαρτυρίες μας πληροφορούν, ότι ο αυτοκράτορας Cheng Tang ο Τέλειος ( 1675–1646 π.χ.), της δυναστείας Shang, απασχολούσε 94 άνδρες σε συνεχή ετοιμότητα, για να προμηθεύουν το παλάτι με χιόνι και πάγο από τα Ιμαλάια, που τα φύλασσαν σε υπόγειες αποθήκες.
Η συλλογή και η αποθήκευση του πάγου και του χιονιού, έχουν καταγραφεί στο Shih Ching – Οι Κανόνες της Τροφής του 1100 π.χ. Ανάμεσα στις χρήσεις τους, ήταν ένα πρόδρομο παγωτό, παρασκευασμένο από ρυζάλευρο, γάλα συχνά από νεροβούβαλο, σιρόπι ρυζιού και μυρωδικά είτε ανακατεμένο με χιόνι, είτε τοποθετημένο σε δοχείο το οποίο περιβαλλόταν από χιόνι και αλάτι (που επιβραδύνει την τήξη του).

Από τους δρόμους του εμπορίου, η Περσική Αυτοκρατορία γνωρίζει και υιοθετεί τα παγωμένα γλυκίσματα, περίπου πριν 2.500 χρόνια, καθώς γνώριζαν πως να διατηρούν το χιόνι καθ΄όλην την διάρκεια των καυτών καλοκαιρινών μηνών. Αποθήκευαν το χιόνι στα δροσερά yakhchal (yak=πάγος chal=λάκκος ), μεγάλοι υπόγειοι και υπέργειοι χώροι, κατασκευασμένοι από ειδικό κονίαμα (sārooj), από άμμο, πηλό, ασβέστη, τρίχα κατσίκας και στάχτη σε συγκεκριμένες αναλογίες, και το οποίο ήταν κακός αγωγός της θερμότητας. Το οικοδόμημα είχε θόλο που έφτανε σε ύψος έως 18 μ. και αεραγωγούς, εξασφάλιζε δε, χαμηλή θερμοκρασία κατά την διάρκεια των θερμών καλοκαιρινών μηνών σε τρόφιμα, νερό και χιόνι.
Έπιναν αρχικά συμπυκνωμένο χυμό φρούτων, ανακατεμένο με χιόνι, το sharbat, όταν ο καιρός ήταν ζεστός. Αργότερα, το falοοdeh παγωμένο γλύκισμα από ροδόνερο, φιδέ από άμυλο καλαμποκιού, γάλα και ζάχαρη, αναμεμιγμένα με πάγο αρωματισμένο με λεμόνι, σαφράν και άλλα μυρωδικά, σερβιριζόταν στα αυτοκρατορικά γεύματα.
Οι μασταμπάς (βαθμιδωτοί πυραμιδοειδείς τάφοι) της ερήμου, είναι διακοσμημένοι εσωτερικά με χρονικά – σκηνές της καθημερινής ζωής. Έτσι γνωρίζουμε από τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, ότι τοποθετούσαν νερό σε ρηχούς δίσκους από πηλό. Η ταχεία εξάτμιση λόγω της ζέστης και η χαμηλή νυκτερινή θερμοκρασία πάγωνε το νερό και σχηματιζόντουσαν μικρά κομμάτια πάγου, τα οποία στην συνέχεια γλύκαιναν με μέλι και χουρμάδες ή άλλα φρούτα.
Δούλοι δρόσιζαν χυμούς φρούτων με μεγάλες βεντάλιες από φύλλα φοίνικα ενώ «γρανίτα» από μείγμα πάγου, φρούτων και νέκταρ, μυθολογείται ότι προσέφερε η Κλεοπάτρα στους Ρωμαίους στρατηγούς Γάιο Ιούλιο Καίσαρα και Μάρκο Αντώνιο στα πλούσια γεύματα που τους παρέθετε.

Στον Ελλαδικό χώρο, γνώριζαν τεχνικές ψύξης όπως μας πληροφορεί ο Αθηναίος ο Ναυκρατίτης – 3ος μ.χ. αιώνα (Δειπνοσοφιστών Γ΄123). Στην Κίμωλο, κατασκεύαζαν ορυκτά ψυγεία μέσα σε βράχους για το καλοκαίρι, όπου όταν βάλουν πήλινα αγγεία με χλιαρό νερό, τα παίρνουν τόσο κρύα όσο το χιόνι. Στο ίδιο έργο αναφέρεται, ότι ο Αλέξανδρος στην πολιορκία της Ινδικής πόλης Πέτρα, έδωσε εντολή να ανοίξουν τριάντα μεγάλους λάκκους-ψυγεία, να τους γεμίσουν με χιόνι και να τους καλύψουν με κλαδιά δρυός, έτσι ώστε να διατηρείται το χιόνι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επίσης, ότι όταν κάποιοι φιλοξενούσαν τον ποιητή Συμωνίδη σε περίοδο υπερβολικής ζέστης, οι οινοχόοι ανακάτευαν με χιόνι το κρασί.

«Να πιει κρασί

ζεστό δε θα δεχόταν κανείς,αλλ΄ αντίθετα πολύ

κρασί κρυωμένο σε πηγάδι κι ανάμικτο με χιόνι

αναφέρει λίγο πιο κάτω ο Αθηναίος».

Πάγος ή χιόνι τα οποία μεταφερόντουσαν με ζώα από τα κοντινά βουνά, φυλασσόντουσαν προσεκτικά σε κατάλληλη φυσική η τεχνητή αποθήκη (υπόγειο, φρέαρ, πηγάδι, βράχος, σπηλιά) τυλιγμένα με υφάσματα και ανάμεσα σε άχυρα.
Ανάμεσα στα δεκάδες είδη αγγείων που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ήταν και οι ψυκτήρες, αγγείο ψύξης του κρασιού που αποδεικνύουν κάποια τεχνογνωσία ψύξης, κυρίως του κρασιού.

Θεωρείται βέβαιον, ότι οι Έλληνες είχαν γνωρίσει τα παγωμένα γλυκίσματα από άλλους λαούς, λόγω των πολλών επαφών που είχαν (εμπόριο, αποικίες κ.α. ) δεν υπάρχουν όμως επαρκή στοιχεία που να βεβαιώνουν ότι είχαν υιοθετήσει την διατροφική αυτή απόλαυση. Ίσως επειδή οι Έλληνες είχαν αυστηρές και λιτές διατροφικές συνήθειες και η γαστρονομική υπερβολή, εθεωρείτο δείγμα μαλθακότητας, πολυτέλειας και παρακμής.

Στους Ρωμαϊκούς χρόνους, λεγεωνάριοι και δούλοι οι οποίοι ανήκαν στο κράτος, έφερναν στις ειδικές αποθήκες και από εκεί στην κουζίνα του εκάστοτε αυτοκράτορα, μεγάλα κομμάτια πάγου από τα Απέννινα όρη, τον Βεζούβιο και την Αίτνα. Το εμπόριο του ¨λευκού χρυσού¨ ήταν σημαντική πηγή εσόδων αλλά και απόλαυσης για την Ρώμη της χλιδής και της υπερβολής. Τον πάγο χρησιμοποιούσαν κυρίως, για να ψύχουν το κρασί και τις τροφές. Λέγεται ότι ο Νέρων, ο νεαρότερος αυτοκράτορας της Ρώμης, που κυνηγούσε τις απολαύσεις και την πολυτέλεια, προτιμούσε να δροσίζεται με ένα μείγμα από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων και να το σερβίρει στα πολυπληθή συμπόσια που οργάνωνε.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23 μ.Χ – 79 μ.Χ) πολυγράφος Ρωμαίος στρατιωτικός, φυσικός, φιλόσοφος κ.α., σύγχρονος του Νέρωνα, στο έργο του «Φυσική Ιστορία» (Naturalis Historia) παραθέτει σχετική συνταγή: “ρόφημα που παρασκευάζεται από 2 μερίδια τριμμένου πάγου, όπου το ένα αναμειγνύεται με μέλι, το άλλο με χυμούς φρούτων”.

Πολύ δημοφιλές ποτό στους Άραβες, Ινδούς, Πέρσες, Μογγόλους, Τούρκους και όλους τους λαούς της Δυτικής και Νότιας Ασίας, ήταν το σερμπέτι ή Sharbat ή Sherbet (Αραβικά: شربت Sharbt ,στα Περσικά/ Ουρντού: شربت Sharbat και στα Τούρκικα:Şerbet ).
Οι Άραβες καλλιεργούσαν περί τα 400 είδη λουλουδιών και βοτάνων για να αρωματίζουν τα σερμπέτια. Παρόν στην καθημερινή ζωή, σε γάμους και γιορτές, η βασική συνταγή του, περιλαμβάνεται στο Kitab al Ṭabīḫ – Η Βίβλος των Εδεσμάτων, του 12ου μ.χ. αιώνα, το παλαιότερο γνωστό βιβλίο μαγειρικής του Αραβικού κόσμου. Παρασκευαζόταν από χυμό φρούτων ή/και πέταλα λουλουδιών, ανθόνερα, μέλι ή ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο και καρυκεύματα, με έντονα γλυκιά γεύση και σερβιριζόταν παγωμένο.
Οι Άραβες κατέκτησαν το 800 μ.χ. την Σικελία φέρνοντας μαζί τους τέχνες, ήθη και συνήθειες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το σερμπέτι. Οι Σικελοί απλοποίησαν την συνταγή, προσέθεσαν πολτό ζουμερών Σιτσιλιάνικων φρούτων και χιόνι από την Αίτνα, δημιουργώντας μια παραλλαγή του sherbet και πρόδρομο της σημερινής γρανίτας, το sorbetto.

Κατά την διάρκεια των σκοτεινών μεσαιωνικών χρόνων, τα παγωμένα γλυκίσματα και γενικώς τα γλυκίσματα, σύμβολα των γήινων απολαύσεων του σώματος, δηλ. της αμαρτίας, εθεωρούντο απαγορευμένα. Η ελίτ και ο κλήρος, καθώς είχαν πρόσβαση τόσο στα ακριβά και δυσεύρετα αγαθά, όσο και στην συγχώρεση των αμαρτιών, συνέχιζαν να γεύονται την αμαρτωλή δροσιά τους.
Οι Σταυροφόροι, επιστρέφοντας από τα Άγια Χώματα και την Ιερή πνευματική αποστολή τους, έφεραν μνήμες και εμπειρίες, τραύματα, λάφυρα και νέες συνταγές Εκλεπτυσμένα sherbet, μεθυστικά αρωματισμένα με γιασεμί και ανθούς εσπεριδοειδών, γλύκαιναν με ισχυρή δόση εξωτισμού τα πλούσια τραπέζια της Ευρώπης του Μέσου και Ύστερου Μεσαίωνα.
Ο Μάρκο Πόλο ,κατά την διάρκεια της 18χρονης παραμονής του στην Κίνα, έμπιστος του Κουμπλάι Χαν του Μεγάλου, αυτοκράτορα της Κίνας, γνώρισε όλα τα τεχνολογικά “θαύματα¨ της αχανούς χώρας και γεύθηκε όλα τα περίεργα πιάτα. Στο «Βιβλίο των θαυμάτων του κόσμου» – οι καταγεγραμμένες σημειώσεις του 24χρονου οδοιπορικού του στην Ασία και Άπω Ανατολή, το οποίο κυκλοφόρησε τον 13ο μ.χ.αιώνα, πληροφορούσε την Ευρώπη μεταξύ όλων των άλλων και για τα παγωμένα γλυκίσματα και τις συνταγές τους, όπως και για τον Κινέζικης επινόησης τρόπο παρασκευής πάγου, όχι μόνο χρησιμοποιώντας το χιόνι του χειμώνα, αλλά ανακατεύοντας το νερό με νιτρικό κάλιο.
Στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, η οικογένεια των Μεδίκων, ισχυρή οικογένεια με επιρροή σε όλη την Ευρώπη, διοργάνωσε και χρηματοδότησε διαγωνισμό για το καλύτερο κρύο επιδόρπιο η κατ΄άλλες πηγές για το σπανιότερο έδεσμα. Ο Cosimo Ruggeri, πτηνοτρόφος και ερασιτέχνης μάγειρας, κέρδισε το 1ο βραβείο, με το παγωμένο επιδόρπιό του από γλυκό χυμό φρούτων και πάγο – sorbet και απέκτησε μεγάλη φήμη. Όταν η Αικατερίνη των Μεδίκων το 1533, πήγε στην Γαλλία για να παντρευτεί τον Δούκα της Ορλεάνης, μετέπειτα βασιλιά Ερρίκο τον Β΄, πήρε μαζί της προσωπικό, μεταξύ των οποίων και τον διάσημο Ruggeri.
Mία άλλη εκδοχή, την οποία υιοθετεί και το Μουσείο Παγωτού της Μπολόνια, αναφέρει τον Ruggeri ως έμπιστο αλχημιστή και αστρολόγο της Αικατερίνης των Μεδίκων, ο οποίος την συνόδευσε στην Γαλλία για τον γάμο. Η γνώση του αυτή της Αλχημείας, δηλ. της αλληλεπίδρασης των στοιχείων, θεωρείται ότι τον κατέστησαν ικανό να δημιουργεί τα παγωμένα γλυκά μίγματα που εντυπωσίασαν την Γαλλική αυλή και αριστοκρατία.
Η πλούσια κουλτούρα της Ιταλικής Αναγέννησης, επηρέασε την Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη και άρχισε μια σταδιακή μεταρρύθμιση στις τέχνες μεταξύ των οποίων και της ζαχαροπλαστικής.
Στα τέλη του 16ου αιώνα ο Bernando Buantalenti, πολυτάλαντος αρχιτέκτονας, μηχανικός, σκηνογράφος και καλλιτέχνης με ασίγαστη δημιουργικότητα, επ΄ευκαιρία ενός εορτασμού προς τιμήν βασιλικής ισπανικής αποστολής, την διοργάνωση του οποίου του είχε αναθέσει ο Μέγας Δούκας Cosimo των Μεδίκων, ανάμεσα σε θεατρικές παραστάσεις, πυροτεχνήματα και ρωμαϊκή χλιδή, προσφέρει ένα sorbet με αλάτι (για να μειώσει τη θερμοκρασία τήξης), λεμόνι, ζάχαρη, αυγά, μέλι, γάλα και μια σταγόνα κρασιού, αρωματισμένο με περγαμόντο και πορτοκάλι.
Εμπειρογνώμονας στην διατήρηση του πάγου, είχε εφεύρει και εφαρμόσει δική του τεχνική, όπου σε ημιυπόγεια κελάρια, δημιούργησε κατασκευές με κενό χώρο γεμισμένο με φελλό, επενδεδυμένες με ξύλο, και αυλάκια που έτρεχε το νερό από τον πάγο που έλιωνε. Τα κελλάρια αυτά, ήταν έξω από τα τείχη της Φλωρεντίας, λειτουργούσαν ως αποθήκες πώλησης πάγου στους πολίτες και η Via delle Ghiacciaie – η Οδός των Αποθηκών του Πάγου (σε ελεύθερη μετάφραση ) υπάρχει μέχρι σήμερα. Η γλυκειά αρωματική παγωμένη κρέμα του Buantalenti, η κρέμα Φλωρεντίνα, το sorbet με την προσθήκη των αυγών και του γάλακτος, ήταν ένα άλμα προς την κατεύθυνση του παγωτού, έτσι όπως το γνωρίζουμε σήμερα.
Τα παγωμένα επιδόρπια ήταν σχεδόν απαγορευμένα στον απλό λαό από τα αρχαία χρόνια, τόσο λόγω του υψηλού κόστους της προμήθειας και συντήρησης του πάγου και του χιονιού, της ζάχαρης αλλά και του ειδικού προσωπικού που ήξερε τα μυστικά για να τα παρασκευάσει. Το γευστικό αυτό προνόμιο περιοριζόταν στους βασιλείς και τους ευγενείς, τους σουλτάνους και στην αριστοκρατία, τους ιερείς και τους πλούσιους.
Καθώς ήταν μία ένδειξη ισχύος και πλούτου, ο πάγος στις γιορτές και στις δεξιώσεις παρουσιαζόταν σε πολλές διαφορετικές αλλά πάντα εντυπωσιακές μορφές και φόρμες. Περίτεχνες γλυπτές παραστάσεις από πάγο, δροσερά ζελέ, παγωμένα σορμπέ, γυάλινα η ασημένια μπωλ με επίστρωση πάγου και ενσωματωμένα φρούτα, μπωλ από χρωματιστό εδώδιμο πάγο κ.α., μάγευαν τις αισθήσεις, και δρόσιζαν την θερινή αριστοκρατική ραστώνη.

Το 1686 ο φτωχός Σικελός Francesco Procopio dei Coltelli, αναζητά μία καλύτερη τύχη στο Παρίσι. Η Γαλλία τότε ήταν στο απόγειο της δόξας της, ναυτική και στρατιωτική δύναμη, με βασιλιά τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ τον επονομαζόμενο ¨Βασιλιά Ήλιο¨ , ο οποίος μαζί με την αυλή του, ζούσε μία σκανδαλωδώς σπάταλη ζωή, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπέφερε από πείνα, κρύο και αρρώστιες. Στο κλίμα αυτό, ανοίγει ένα μικρό καφέ στην αρχή, όπου πούλαγε τα σορμπέ που παρασκεύαζε όπως είχε μάθει από τον παππού του. Ο ίδιος ο Βασιλιάς Ήλιος, εκθειάζοντας δημόσια την πραμάτεια του, συμβάλλει στην μεγάλη του επιτυχία. Σύντομα ανοίγει ένα μεγαλύτερο καφέ το “Cafe Procope” που έμελλε να γίνει ένα από τα διασημότερα της Ευρώπης.
Ο Procopio προσκλήθηκε στο χρυσό παλάτι των Βερσαλλιών και έλαβε από τα χέρια του βασιλιά, την πατέντα, δηλ, το προνόμιο για την σχεδόν πλήρη αποκλειστικότητα της παρασκευής του ”παγωμένου νερού” (τη σημερινή γρανίτα), τα ”παγωτά φρούτων”, ”τα λουλούδια γλυκάνισου και κανέλας”, το ”παγωτό με χυμό λεμονιού” ή ”με χυμό πορτοκαλιού”, με ”κρέμα παγωτού” και ”σορμπέ φράουλας”. Στο cafe Procope σερβιριζόντουσαν επίσης τα εξωτικά ποτά, καφές και σοκολάτα ή μείγμα και των δύο, όπως συνήθιζε ο Βολταίρος που σύχναζε εκεί αργότερα.
Το cafe Procope κοντά στην Comédie Française, έγινε λογοτεχνικό στέκι, το στέκι των διανοούμενων, των καλλιτεχνών, των πολιτικών και κάθε ανθρώπου που ήθελε να είναι “μέσα στα πράγματα”. Υπάρχει ακόμα στην Rue de l’Ancienne Comédie, σερβίρει πλήρη γεύματα όπως και τα παγωτά και τα σορμπέ που γευόντουσαν ο Βολταίρος, ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ο Μπωμαρσαί, ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ο Βίκτωρ Ουγκώ κ.α.
Ο Δρόμος για την ευρεία κατανάλωση των παγωτών είχε ανοίξει και δειλά–δειλά, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι πρώτες συνταγές στην Ευρώπη, που διψούσε για καινοτομίες. Η πρώτη συνταγή για “αρωματισμένο πάγο” δημοσιεύθηκε το 1674, στα γαλλικά στο έργο ¨Συλλογή των νέων, σπανίων, περίεργων και αξιοθαύμαστων δράσεων της Φύσης” (Recueil de curiosités rares et nouvelles de plus admirables effets de la nature) του Nicholas Lemery.
Συνταγές για σορμπέ και γρανίτες δημοσιεύθηκαν το 1694 στο έργο “Ο μοντέρνος Οικονόμος” ( Lo Scalco alla Moderna – The Modern Steward) του Antonio Latini.
Περίπου το 1700 δημοσιεύθηκε το βιβλίο ¨Η Τέχνη της παρασκευής του Παγωτού¨ (L’Art de faire des Glaces) αποκλειστικά αφιερωμένο στο παγωτό με συνταγές για παγωτά και σορμπέ με βερίκοκο, σοκολάτα, τριαντάφυλλο, καραμέλα κ.α.
Στις αρχές του 18ου αιώνα τα παγωτά, τα σορμπέ και οι γρανίτες, μη τελειοποιημένα ακόμα, είχαν κατακτήσει τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, σερβιριζόντουσαν σε καφέ και εστιατόρια της Βενετίας, του Τορίνο, της Νάπολης, του Μιλάνο και του Παλέρμο και τα ειδικά μενού με βάση το παγωτό ήταν πολύ δημοφιλή. Το παγωτό έγινε αντικείμενο πολλών πειραματισμών, πολλές φορές με αμφίβολα γευστικά αποτελέσματα όπως π.χ.παγωτό με πουρέ από σπαράγγια, παγωτό από στρείδια η με τριμμένο τυρί, παγωτό με ψίχουλα ψωμιού η πατέ κ.α.
Οι Ευρωπαίοι άποικοι εισήγαγαν το παγωτό και τις συνταγές τους, στον Νέο Κόσμο και το 1770 ο Giovani Basolo, Ιταλός μετανάστης, ανοίγει την πρώτη gelateria στην Νέα Υόρκη.
Σύντομα κατακτά μικρούς και μεγάλους, Κυβερνήτες και Προέδρους. Ο George Washington (1732-1799), πρώτος Πρόεδρος των Η.Π.Α., γεύεται το παγωτό για πρώτη φορά, σε δεξίωση που παρέθεσε Γάλλος υπουργός, και το αγάπησε. Αγοράζει παγωτομηχανή (είχαν αρχίσει να κατασκευάζονται) και σε όλες τις συγκεντρώσεις, πάρτυ, δεξιώσεις, δείπνα και σουαρέ του Προέδρου, σερβιριζόταν παγωτό.
Ο Τόμας Τζέφερσον (1743-1826), τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α.και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, λάτρης του παγωτού, έμαθε την τέχνη του, όταν βρισκόταν στην Γαλλία σε διπλωματική αποστολή. Έφερε μαζί του από τη Γαλλία μια παγωτομηχανή “sorbetiere”, έναν εξαίρετο Γάλλο σεφ, αντιγράφει σχολαστικά μερικές από τις καλύτερες συνταγές του και παρατηρεί ότι ” Το χιόνι δίνει την πιο λεπτή γεύση στις κρέμες, αλλά ο πάγος διαρκεί περισσότερο.” Στην Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσσου, φυλάσσεται ιδιόχειρη συνταγή του, για παγωτό βανίλια.
Η βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα, ήταν ιστορική περίοδος στην πορεία του ανθρώπου, περίοδος που έφερε ραγδαία μεταβολή στις συνθήκες ζωής με ανυπολόγιστες συνέπειες. Οι καινοτομίες της τεχνολογίας χρησιμοποιήθηκαν στον τομέα της διατροφής και μεταξύ των άλλων μετέτρεψαν το παγωτό σε βιομηχανικό προϊόν. Η δύναμη του ατμού, η μηχανική ψύξη, η ομογενοποίηση, η ηλεκτρική ενέργεια, κινητήρες και μηχανήματα συσκευασίας, οι νέες μέθοδοι κατάψυξης και εξοπλισμού καθώς και μηχανοκίνητα οχήματα παράδοσης και πώλησης του παγωτού καθιστούν το παγωτό στις Η.ΠΑ. ευρέως διαθέσιμο, φθηνό προϊόν και εθνικό φετίχ.
Οι μετανάστες που έφθαναν στην Αμερική, παρέμεναν για λίγο στο νησί Ellis (Ellis Island), κύριο σταθμό υποδοχής των μεταναστών, για να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις, που θα τους επέτρεπαν την είσοδο σε μία καλύτερη ζωή. Ως καλωσόρισμα, το κράτος προσέφερε στους μετανάστες τροφές που εθεωρούντο τυπικά Αμερικάνικες, όπως καλαμπόκι και παγωτό.
Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α., θεώρησε το παγωτό μαζί με τις καραμέλες, τα αναψυκτικά, τις τσίχλες, και τα προϊόντα καπνού ως απαραίτητα για τη διατήρηση του ηθικού των στρατιωτών. Κατασκευάζει στον Δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, το πρώτο πλωτό σημείο παρασκευής και διανομής παγωτού, αξίας 1.000.000 δολλαρίων για να καλύπτει την κατανάλωση των στρατευμάτων, ενώ το παγωτό και τα γαλακτοκομικά κατά την διάρκεια του πολέμου, ήταν διαθέσιμα στους πολίτες με δελτίο. Όταν τελείωσε ο πόλεμος ,οι Η.Π.Α. γιόρτασαν την νίκη μαζικά, όπου πολίτες και στρατός πλημμύρισαν γιορτάζοντας τις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων, τρώγοντας παγωτό.
Στην Ελλάδα, ο Βαυαρός Joseph Ludwig Graf von Armansperg, ένας εκ των τριών αντιβασιλέων που κυβερνούσαν έως ότου ενηλικιωθεί ο Όθωνας, αυτός που οδήγησε στην φυλακή τον Κολοκοτρώνη, προσέφερε στην Αθηναϊκή αριστοκρατία, το πρώτο παγωτό που γεύθηκε η Ελλάδα, το 1835. Συγκεκριμένα, η σύζυγός του μαζί με Ιταλό διευθυντή ξενοδοχείου και ζαχαροπλάστη, παρουσίασαν κάτι νέο στους υψηλούς καλεσμένους. Εντυπωσιακό παγωτό διαφόρων χρωμάτων, που τους ενθουσίασε όλους. Για λίγο!
Στην Ελλάδα τότε, δεν ήταν διαθέσιμα τα χρώματα ζαχαροπλαστικής και χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικά χρώματα, με αποτέλεσμα μία μαζική τροφική δηλητηρίαση. Παρά την δυσάρεστη πρώτη, το παγωτό σύντομα κέρδισε την ελληνική κοινωνία και το 1841 στην συμβολή των οδών Αιόλου και Ευριπίδου, στην Αθήνα, ο ζαχαροπλάστης Καρδαμάτης, ανοίγει ένα από τα πρώτα ζαχαροπλαστεία και σερβίριζε “τερψιλαρύγγεια” δηλ. που τέρπουν-ευχαριστούν τον λάρυγγα όπως λουκούμια, γλυκά ταψιού, και παγωτόν.
Αργότερα, το παγωτό εκλαϊκεύεται και φθηναίνει, καθώς πολλοί Επτανήσιοι, οι οποίοι είχαν μάθει την τέχνη της Ιταλικής ζαχαροπλαστικής, την εφάρμοζαν στην Αθήνα, μετά την Ένωση των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα το 1864. Το εκλαϊκευμένο παγωτό λεγόταν γιάτσος από την ιταλική λέξη ghiaccio (πάγος).
“Μέσα στις βαθιές χαράδρες της Πάρνηθας, υπήρχε όλο το καλοκαίρι πετρωμένο χιόνι. Το κουβαλούσαν στην πόλη με ζώα, μέσα σε κοφίνια και ανάμεσα σε άχυρα. Έτσι διατηρούσαν τα τρόφιμα και κατασκεύαζαν το παγωτό τους το λεγόμενο “γιάτσο”. Το μείγμα που ήταν γάλα ζάχαρη και χιόνι, το έβαζαν πάνω σε μία μικρή πήλινη βάση, απ΄όπου και κρατούσαν το παγωτό και το πιπίλιζαν σιγά-σιγά” γράφει η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ του 1952 σε άρθρο με τίτλο “Να πως εδροσίζοντο οι Αθηναίοι το 1870″.
Το φυσικό παγοποιείο της Πάρνηθας σύντομα αντικατάσταθηκε από εργαστήρια και αργότερα εργοστάσια πάγου, και ο δρόμος για την ευρεία παρασκευή παγωτού είχε ανοίξει. Οι παγοπώλες ή μπουζιτζήδες από την τούρκικη λέξη buz (πάγος), εποχικό επάγγελμα που δεν υπάρχει πια, με τα κάρα τους στην αρχή και με τα τρίτροχα αργότερα, πουλούσαν κολώνες πάγου στις γειτονιές. Ο πάγος παρασκευαζόταν από πόσιμο νερό, αμμωνία και αλάτι.
Το πρώτο τυποποιημένο παγωτό είχε γεύση βανίλλια και κυκλοφόρησε το 1936 από την Ελληνική Βιομηχανία Γάλακτος ή ΕΒΓΑ, που πήρε την ευρεσιτεχνία της παραγωγής του παγωτού “ξυλάκι” στο οποίο απαγορεύονταν ο πάγος και το αλάτι. Πλανόδιοι λευκοφορεμένοι πωλητές παγωτού με τα γνωστά τρίτροχα καρότσια τους και το χαρακτηριστικό καμπανάκι τους, διαλαλούσαν στις γειτονιές την έλευση της φθηνής αναψυχής, όπως έγραφαν οι πρώτες διαφημίσεις της ΕΒΓΑ. Αργότερα η πώληση της προσιτής πολυτέλειας, πέρασε στα γαλακτοπωλεία και εν τέλει, στα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα που ταυτιζόμενα με τα παγωτά, όλοι τα αποκαλούσαν ΕΒΓΑ.
Η πώληση του παγωτού έγινε προϊόν ανταγωνισμού και οι γαλακτοβιομηχανίες συναγωνιζόντουσαν η μία την άλλη τόσο στις νέες γεύσεις των παγωτών όσο και σε τρανταχτές ονομασίες, κράχτες προσέλκυσης των καταναλωτών. Τα παγωτά “Κρόνος”, “Όλυμπος”, “Ταϋγετος”, “Παρνασσός”, “ΚΡΙ-ΚΡΙ”, “Βόρειος Πόλος”, “Ελβετία”, “Σιβηρία”, “Νότιος Πόλος”, “ΕSKIMO”, “Ρίγος”, “Σταμάτησέ με και Δοκίμασέ με” προϊδεάζουν τον καταναλωτή για ενδιαφέρουσες παγωμένες γεύσεις όπως βανίλια, σοκολάτα, καϊμάκι πολίτικο, βερίκοκο, πεπόνι, καρπούζι, βύσσινο, μους ντε νταμ, καφέ, αχλάδι κ.α., σε κάθε γειτονιά που φτάνει ο παγωτατζής-σύμβολο, στην Αίγλη του Ζαππείου, σε γαλακτοπωλεία και ζαχαροπλαστεία, στην ΕΒΓΑ και σε κάθε δυνατό σημείο πώλησης παγωτού.

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΓΩΤΟ
Η σύγχρονη παγκόσμια πληθώρα, πολυπλοκότητα και ποικιλία στις γεύσεις ξεπερνάει κάθε φαντασία καθώς έχουν κυκλοφορήσει παγωτά με γεύση σκόρδο, φασόλια adzuki, jalapeno (καυτερή πιπεριά), κολοκύθα, αβοκάντο, μπλε τυρί (blue cheese), bacon, hot-dog, κοτόπουλο, τσούχτρα, πτερύγιο καρχαρία, μελάνι σουπιάς, μαρίδα, γαρίδα, αστακό, κοτόπουλο, μπύρα, στρείδια, κάρυ, noodles κ.α.
Στην Ελληνικά αγορά, ξενίζουν οι γεύσεις παγωτού τζατζίκι, μαγειρίτσα, χταπόδι στα κάρβουνα, καρπούζι με τυρί, μπουγάτσα, ούζο, φραπέ όπως και παγωτά με γεύση μελομακάρονο, κουραμπιέ, χαμομήλι, ελιά κ.α.
Η γεύση που κατέχει τα πρωτεία παγκοσμίως είναι η βανίλια, με δεύτερη την σοκολάτα και τρίτη την φράουλα.
Το ακριβότερο παγωτό στον κόσμο λέγεται Black Diamond στοιχίζει 728US$ η μπάλα και σερβίρεται στο Scoopi Cafe του Dubai. Το ιδιαίτερο αυτό παγωτό παρασκευάζεται με βανίλια Μαγαδασκάρης, σαφράν από το Ιράν, μαύρη τρούφα από την Ιταλία και είναι καλυμμένο με βρώσιμο χρυσό 23 καρατίων. Το μπωλ και το κουταλάκι του οίκου Versace με τα οποία σερβίρεται το Μαύρο Διαμάντι, μένει στον πελάτη.

Η γλυκιά, συχνή εκκεντρική παγωμένη ιστορία δεν τελειώνει με τις ασυνήθιστες γεύσεις. Η μοριακή γαστρονομία, ένα νέο και αμφιλεγόμενο βήμα, στον τομέα της παγκόσμιας γαστρονομίας, το γαστρονομικό θρίλερ όπως έχει αποκαλεσθεί, μετατρέπει την μαγειρική σε επιστήμη και την κουζίνα σε χημικό εργαστήριο. Νέες μέθοδοι μαγειρικής με πρωτόγνωρο τελικό αποτέλεσμα, που απαιτούν πλήρη χρήση της τεχνολογίας και την συνεργασία χημικών και μαγείρων, βιολόγων, αρωματοποιών και ψυχολόγων δημιουργούν πιάτα ασύλληπτης φαντασίας με ύψιστο σκοπό την μέγιστη γευστική απολαυστική εμπειρία.
Έτσι, στα πιάτα της μοριακής γαστρονομίας σερβίρονται μπισκότα σαρδέλας, σφαιρίδια σούπας λαχανικών, παγωτό σφαίρας σπαραγγιού, φούσκα παρμεζάνας (περίπου σαν παγωτό ), χαβιάρι καρπουζιού κ.α. Η εντυπωσιακή αυτή σχολή, ασχολείται αποκλειστικά με την τεχνική εφαρμογή, σνομπάροντας επιδεικτικά τις πρωτογενείς διατροφικές φόρμες που είναι καταγεγραμμένες στο συλλογικό ασυνείδητο των ανθρώπων.
Στην ιστορία του παγωτού, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Η διαδικασία παραγωγής των παγωτών νέου τύπου, στηρίζεται στην κρυογονική ψύξη με το επικίνδυνο υγρό άζωτο , την σφαιροποίηση, το αλγινικό νάτριο, το ασβέστιο κ.α. Το υγρό άζωτο, είναι άζωτο σε υγρή κατάσταση, το οποίο βράζει στους −196 °C, είναι ένα κρυογονικό υγρό που μπορεί να προκαλέσει σχεδόν αστραπιαία ψύξη. Πολλά καταστήματα στο εξωτερικό παρασκευάζουν το παγωτό παρουσία του πελάτη.
Ο υπάλληλος φοράει προστατευτικά γάντια και γυαλιά, βάζει τα υλικά στο mixer και προσθέτει υγρό άζωτο. Το παγωτό παγώνει αστραπιαία μέσα σ΄ένα σύννεφο ατμού που εκλύεται, και η όλη εικόνα και διαδικασία φέρνουν στο μυαλό τον αλχημιστή Cosimo Ruggeri. Για την διαδικασία της σφαιροποίησης χρησιμοποιούνται αλγινικό νάτριο και ασβέστιο καθώς από τις ιδιότητές τους και την αλληλεπίδρασή τους, αφ΄ενός μεν αποφεύγεται η δημιουργία μεγάλων κρυστάλλων, αφ΄ετέρου επιβραδύνεται η διαδικασία της τήξης (λιώσιμο) των παγωτών και των σορμπέ, και δημιουργούνται σφαιρίδια.
Τα σφαιρίδια ψύχονται και όταν σερβίρονται οι “πέρλες της ευτυχίας”, είναι εξωτερικά παγωμένες, ενώ εσωτερικά έχουν μαλακή, υγρή, κρεμμώδη και απαλή υφή, σκάνε στο στόμα και απελευθερώνουν γεύσεις και άρωμα από λεμόνι η lime, mango, γιαούρτι, φράουλα, μπανάνα, σοκολάτα, βανίλια, μέντα, καφέ κ.α.
Το παγωτό σήμερα κατέχει ένα μεγάλο μερίδιο της παγκόσμιας βιομηχανίας τροφίμων, ενδεικτικά: Η ετήσια δαπάνη για παγωτά σε Ευρώπη και Η.Π.Α. σκαρφαλώνει στο ποσόν των 31δισ.US$. Ο μέσος Αμερικανός καταναλώνει 23 λίτρα παγωτού τον χρόνο, ο Σουηδός 12, ο Ιταλός 8, ο Πορτογάλος 4 και ο Έλληνας 5,5.

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΠΑΓΩΤΟΥ
Κλασσικό (gelato)
Παρασκευάζεται από γάλα, κρέμα γάλακτος, αυγά, ζάχαρη, εσάνς φρούτων π.χ. μπανάνας η εσάνς συγκεκριμένης γεύσης π.χ. βανίλιας και μπορούν να προστεθούν αρωματικές ύλες, ξηροί καρποί, κ.α. Η υφή του είναι πυκνή-παχιά και η γεύση έντονη.
Αμερικάνικου τύπου
Παρασκευάζεται από κρέμα γάλακτος, ζάχαρη, αυγά και μπορούν να προστεθούν εσάνς συγκεκριμένης γεύσης, σιρόπι, κακάο κ.α. ελαφρύ σαν αφρός καθώς το 50% του όγκου του είναι αέρας.
Παρφέ (τέλειο)
Παρασκευάζεται από αυγά, κρέμα γάλακτος με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, ζάχαρη και μπορούν να προστεθούν κακάο, καφές, ξηροί καρποί, ξηρά φρούτα, αλκοόλ, εσάνς κ.α. με κρεμμώδη και σκληρή υφή συγχρόνως.
Παγωτό καϊμάκι
Παρασκευάζεται από ανθόγαλα, σαλέπι, ανθόνερο, ζάχαρη, μαστίχα Χίου με κολλώδη μαστιχωτή υφή, πολύ αρωματικό, μόνον λευκό.
Semifreddo (μισοπαγωμένο)
Παρασκευάζεται από αυγά, ζάχαρη, κρέμα σαντιγύ και μπορούν να προστεθούν κακάο, καρύδα, βούτυρο, αλκοόλ, αρωματικά κ.α., η υφή του μοιάζει με του παρφέ αλλά πιο κρεμμώδης και αφράτη.
Μηχανής (Soft)
Παρασκευάζεται στιγμιαία από γάλα, κρέμα γάλακτος, ζάχαρη και μπορούν να προστεθούν, κακάο, εσάνς φρούτων κ.α. Η πολύ μαλακή υφή επιτυγχάνεται από την συνεχή ανάδευση των συστατικών μέσα στις ειδικές μηχανές, ώστε αποφεύγεται η δημιουργία κρυστάλλων.
Γρανίτα
Παρασκευάζεται από χυμό φρούτων, αραιό σιρόπι ζάχαρης, τσάι, καφέ, αφεψήματα η αλκοόλ και θρυμματισμένο πάγο, θυμίζει την κρυσταλλική κοκκώδη υφή του γρανίτη.
Σορμπέ
Παρασκευάζεται από την πούλπα των φρούτων, πυκνό σιρόπι ζάχαρης και αλκοόλ με κοκκώδη υφή και πλούσια γεύση. Ενδέχεται να περιέχει και ασπράδια αυγών με τα οποία προσφέρεται μία πιο βελούδινη υφή ενώ μειώνεται η ένταση της γεύσης των φρούτων.
Frozen yogurt (παγωμένο γιαούρτι)
Παρασκευάζεται από παγωμένο γιαούρτι, ζάχαρη, φρουκτόζη, αρωματικά και γαρνίρεται με σιρόπι, καραμελωμένους ξηρούς καρπούς, κακάο κ.α.

ΠΑΓΩΤΟ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
Ως παγωτό, από τον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών ορίζεται προϊόν το οποίο παράγεται με κατάψυξη και στη συνέχεια αποθηκεύεται, διακινείται, μεταφέρεται, διανέμεται και καταναλώνεται ως κατεψυγμένο προϊόν και για την παρασκευή του οποίου μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε βρώσιμο συστατικό που επιτρέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία.
Τα βρώσιμα συστατικά που επιτρέπονται από την νομοθεσία είναι καθορισμένα ανά τύπο παγωτού. Το γάλα αποτελεί το κύριο συστατικό των παγωτών και μπορεί να χρησιμοποιείται σε διάφορες μορφές του, όπως: νωπό πλήρες, αποβουτυρωμένο, συμπυκνωμένο, σκόνη πλήρους γάλακτος ή σκόνη αποβουτυρωμένου γάλακτος.
Τα βασικά συστατικά, γάλα, αυγά, βούτυρο κ.α. συχνά πρόκειται για αφυδατωμένα τρόφιμα σε μορφή σκόνης που δεν διαθέτουν όλα τα θρεπτικά συστατικά των αντίστοιχων φρέσκων. Στα βρώσιμα συστατικά συμπεριλαμβάνεται και ένας μακρύς κατάλογος προσθέτων (Εφημερίς της Κυβερνήσεως αρ.φύλλου 1390,27.4.2012) . Έτσι, τα τυποποιημένα παγωτά περιέχουν προσθετικά όπως γαλακτοματοποιητές – σταθεροποιητές, χρωστικές ουσίες, διογκωτικές ύλες, τεχνητές γλυκαντικές ύλες, αρωματικές ύλες, ενισχυτικά γεύσης, βελτιωτικά γεύσης κ.α.με πολύ μικρή παρουσία φυσικών προσθετικών ουσιών όπως π.χ. φυσική χρωστική από παντζάρι.
Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Ιατρική Σχολή τμήμα Μικροβιολογίας) ο μέσος Έλληνας καταναλώνει ετησίως, εν αγνοία του, πέντε κιλά προσθετικές και συντηρητικές ουσίες, μέσω των βιομηχανοποιημένων τροφίμων.
Ενώ το παγωτό περιβάλλεται τον μανδύα της υγιεινής και θρεπτικής τροφής *, η παρουσία των πρόσθετων συστατικών, εξασθενεί και αποδυναμώνει ενεργειακά τα θρεπτικά συστατικά. Εναλλακτικές ασφαλέστερες λύσεις τυποποιημένου παγωτού, είναι τα τα βιολογικά, δηλ. παγωτά με βιολογικής προέλευσης πρώτες ύλες που δεν περιέχουν τεχνητές χρωστικές, αρωματικές η γλυκαντικές ύλες. Τα παγωτά αυτά αναγνωρίζονται λόγω της ειδικής σήμανσης που φέρουν υποχρεωτικά και μετά από αυστηρό έλεγχο που δέχονται πριν την έξοδό τους στην αγορά.

*Ανάλυση των Θρεπτικών συστατικών 100γρ, απλού παγωτού με γεύση βανίλια.

Θερμίδες 180 kcal
Λιπαρά 7,7 g
Πρωτείνες 4,8 g
Υδατάνθρακες 23,2g
Νερό 114 g
Νάτριο 63,7 mg
Κάλιο 45 mg
Σίδηρος 1 mg
Ασβέστιο 99 mg
Φώσφορος 145 mg
Βιταμίνες A, B1, Β2,Β6, Β12, D, Ε, C, και Κ

ΑΛΛΟΙΩΣΗ
Το παγωτό είναι ένα ιδιαίτερα ευπαθές είδος διατροφής, καθώς πρέπει να συντηρείται τόσο εμπορικά όσο και οικιακά σε σταθερά χαμηλή θερμοκρασία –18 °C. Με την αυξομείωση της θερμοκρασίας του χώρου – ψυγείου συντήρησης, αλλοιώνεται και καθίσταται επικίνδυνο για την υγεία του καταναλωτή (μπορεί να έχει ξεπαγώσει και ξαναπαγώσει οπότε να έχει αυξηθεί το μικροβιακό του φορτίο). Ένα αλλοιωμένο παγωτό έχει εξωτερικές αλλαγές στο σχήμα, στον όγκο ή την υφή του. Είναι συρρικνωμένο, θρυμματίζεται σε μικρά κομμάτια, περιέχει μικροκρυστάλλους, έχει περίεργη μυρωδιά ή γεύση, θυμίζει περισσότερο γιαούρτι από παγωτό κ.α.
Το παγωτό θα πρέπει να αποφεύγεται από άτομα με δυσανεξίες και αλλεργίες καθώς είναι δυνατόν να περιέχει αλλεργιογόνους παράγοντες όπως γάλα, ξηροί καρποί, φράουλα κ.α. Η υπερκατανάλωση του παγωτού από υγιείς ενήλικες και παιδιά, μπορεί να είναι η αιτία για αυξημένη κατανάλωση ζάχαρης και λιπαρών και να οδηγήσουν σε παχυσαρκία, υπερχοληστεριναιμία, τερηδόνα, υπερκινητικότητα και δυσκολία στην συγκέντρωση (ειδικώς αυτά που περιέχουν κακάο), νευραλγίες όπως και την κατάσταση brain freeze. Ο αιφνίδιος πονοκέφαλος ( brain freeze ) που συνοδεύει την επαφή της γλώσσας με ένα παγωμένο γλύκισμα ονομάζεται επίσημα σφηνοϋπερώια γαγγλιονευραλγία (sphenopalatine ganglioneuralgia) και αναγνωρίζεται από τη Διεθνή Εταιρεία Κεφαλαλγίας (IHS).
Στην καθομιλουμένη, το φαινόμενο ονομάζεται “πονοκέφαλος του παγωτού” (ice-cream headache) και η Δυτική Ιατρική θεωρεί ότι εκδηλώνεται όταν το ψυχρό ερέθισμα αγγίζει τον ουρανίσκο ή το οπίσθιο τοίχωμα του φάρυγγα και κατ’ επέκταση αυξάνεται απότομα η ροή αίματος στην πρόσθια εγκεφαλική αρτηρία. Το κρύο αίμα προκαλεί ταχεία διαστολή και συστολή των αιμοφόρων αγγείων και αυξάνεται η πίεση που ασκείται στους ιστούς του εγκεφάλου. Η διαδικασία αυτή ενεργοποιεί τον πόνο.
Σύμφωνα με την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, το κρύο έχει την επίδραση της επιβράδυνσης, της συρρίκνωσης, της συστολής, της πήξης, της ακινησίας (yin). Στο σώμα, μπλοκάρει τους μεσημβρινούς, επιβραδύνει την κυκλοφορία του qi (ζωτική ενέργεια ) του αίματος και την λειτουργικότητα των οργάνων και των συστημάτων. Ο πονοκέφαλος προέρχεται από την συστολή των αγγείων, από την “ψυχρολουσία” που έχει δεχθεί ολόκληρο το κυκλοφορικό σύστημα, το στομάχι, το πεπτικό σύστημα και εν τέλει όλος οργανισμός.
Η ΠΚΙ κατατάσσει τα παγωμένα υγρά, ποτά και τρόφιμα σε μία ειδική κατηγορία τροφών με επίδραση (yin ) η οποία δεν είναι κατάλληλη για όλους τους τύπους των ανθρώπων. Αυτό σχετίζεται με την ψυχρή (yin) ή θερμή (yang) ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου. Έτσι ένα αθώο παγωτό, ακόμα και με βιολογικά συστατικά, λόγω της θερμοκρασίας του και της παρουσίας ζάχαρης η άλλων γλυκαντικών, είναι πολύ yin και δύναται να ενοχλήσει σοβαρά τους πνεύμονες, τους νεφρούς, το στομάχι και τον σπλήνα με συμπτώματα στο αναπνευστικό σύστημα, στο πεπτικό, στο ορμονικό κ.α.
Οι ρίζες του παγωτού δεν έχουν χαθεί εντελώς. Στην Κρήτη και στην Ιταλία παρασκευάζεται ακόμα η γρανίτα του χιονιού, το faloodeh σερβίρεται στο Ιράν και στην Τουρκία πίνουν το σερμπέτι. Αυτό που έχει χαθεί είναι η διάκριση στην κατανάλωση δηλ. οι συνθήκες και η συχνότητα που καταναλώνουμε παγωτό εμείς και τα παιδιά μας.
Υιοθετείστε το μέτρο στην διατροφή σας. Η ανακουφιστική δροσιά που σας προσφέρει πρόσκαιρα το παγωτό επιδιώξτε να είναι σύμφωνη με την ευζωία και την ευκρασία σας.
Σε επόμενο άρθρο θα δοθούν και συνταγές για απολαυστικά σπιτικά παγωτά.

enallaktikidrasi