Το λεμόνι και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

Από όλα τα καρυκεύματα, πού χρησιμοποιούνται για να καταστήσουν τά φαγητά νόστιμα, το λεμόνι είναι το καλύτερο. Αυτό όχι μόνο προσδίδει στα φαγητά ευχάριστη γεύση, αλλά και τα καθιστά και θρεπτικότερα, με τις ωφέλιμες ουσίες, πού περιέχει. Κυρίως έχει σε μεγάλη αναλογία, κιτρικό οξύ πού είναι μία πολύτιμη για τον οργανισμό μας ουσία. Εις το ήπαρ το κιτρικό οξύ μεταβάλλεται σε γλυκογόνο. Τό ανθρώπινο αίμα περιέχει 1.7-3.0 χιλιοστά γραμμάρια απ’ αυτό σε 100 κ. έκ. Το λεμόνι έχει σπουδαίες θεραπευτικές ιδιότητες.

 Ή σπουδαιότερη άπ’ αύτές είναι ή αιμοστατική του ενέργεια δηλ. νά σταματάει τις αιμορραγίες.Οί γυναίκες, πού έχουν αιμορραγία κατά την έμμηνο περίοδο, όταν πιουν χυμό άπό λεμόνι, αύτή ελαττώνεται. Ακόμη και στις αιμορραγίες, πού όφείλονται σέ παραμονή στή μήτρα μικρών τεμαχίων άπό τον πλακούντα, έχει αιμοστατικά άποτελέσματα ό χυμός τών λεμονιών. Ό Ούγγρος ερευνητής Sgent Giyotgyi  διεπίστωσε (1936) ότι στο λεμόνι καί στούς άλλους έσπεριδοειδεΐς καρπούς περιέχεται μία ούσία, πού εχει αιμοστατική έπίδρασι.

Έπί πλέον διεπίστωσε ότι ή ούσία αύτή εύρίσκεται σέ μεγαλύτερη άναλογία στο πολφό (σάρκα) του λεμονιού, παρά στον χυμό του. Τήν ούσία αύτή τήν ονόμασε βιταμίνη Ρ. Ό Scaoborouqh και ο Koqelncass (1940) διεπίστωσαν τήν άποτελεσματική έπίδρασι τής ούσίας αύτής στήν θεραπεία τών ύποδορείων αιμορραγιών (αίμορραγικής πορφύρας). Ή ούσία αύτή ονομάζεται άπο άλλους έρευνητάς σιτρίνη (citrin). Είναι διαπιστωμένο ότι ή βιταμίνη Ρ. ή σιτρίνη είναι διαφορετικής χημικής φύσεως άπό τό άσκουρβοτικό οξύ (ascorbic acid). Άπό τό 1932 χορηγώ στούς άρρώστους πού έχουν αιμορραγίες δέκα καί πλέον λεμόνια τήν ή μέρα. Σέ πολλές περιπτώσεις αιμορραγιών τής μήτρας τά άποτελέσματα ήταν καταπληκτικά. Επίσης έφήρμοσα καί τήν αποκλειστική διατροφή μέ πορτοκάλια καί λεμόνια στούς πάσχοντας άπό τυφοειδή πυρετό, (κοιλιακό τύφο), διότι έκτος άπό τά άλλα πλεονεκτήματα, πού έχει ή δίαιτα αυτή,  έχει καί αιμοστατική έπίδρασι. Είναι γνωστό ότι στήν άρρώστεια αύτή παρουσιάζονται αιμορραγίες, πού προέρχονται άπό τον βλεννογόνο του εντέρου. Σε μερικές περιπτώσεις ή αιμορραγία αυτή είναι τόσο μεγάλη, πού επιφέρει καί τον θάνατο. Τα διάφορα φάρμακα, πού χορηγούνται προς κατάπαυσιν,  τής αιμορραγίας αυτής, δέν είναι άποτελεσματικά, επομένως είναι ανάγκη να εφαρμόζεται ή προληπτική αύτή δίαιτα.

Καί στις περιπτώσεις αιμορραγιών, πού προέρχονται άπό  έλκη του στομάχου καί των εντέρων έχορήγησα λεμόνια καί πορτοκάλια καί τό θεραπευτικό αποτέλεσμα υπήρξε πάντοτε ικανοποιητικό.  Άπό πολλά χρόνια τα λεμόνια χρησιμοποιούνται άπό τον λαό έναντίον των ρευματισμών, τά τελευταία μάλιστα χρόνια εφάρμοσαν τήν λεμονοθεραπεία πολλοί πάσχοντες. Έρώτησα πολλούς άπ’ αύτούς για τά άποτελέσματα τής θεραπείας και άπήντησαν ότι είχαν άνακουφισθή άπό τούς πόνους.
 Οί άρρωστοι αύτοί έτρωγαν επί ένα μήνα 5-10 ώριμα λεμόνια κάθε πρωΐ.

Πηγή: Ωφέλιμες και βλαβερές τροφές-Τηλέμαχου Σπ. Ευθυμιάδου/Ιατρού-Θεσσαλονίκη 1954

Το λεμόνι περιέχει μηλικό και κιτρικό οξύ. Αλκαλοποιεί ...
ιστούς. Είναι πλούσιο σε βιταμίνες C και Ρ. Το άωρον περιέχει περισσότερες βιταμίνες από ότι το ώριμο, στον φλοιό δε τρεις φορές περισσότερο. Δύο ολόκληρα λεμόνια περιέχουν τόση βιταμίνη C όση ένα δισκίο των 50 χλστγρ.

Ωφελεί σε αρθρίτιδα, ρευματισμό, λιθίαση, δερματικές παθήσεις και ως διουρητικό.

Επίσης χρησιμοποιείτε δι’ επίθιξιν ερεθισμού γλώσσης, στόματος και σε άφθες.

Πηγή: Γύρω από την υγεία και μακροζωία-Ιωάννου Ν. Βεγκλίδη-Αθήναι 1955

Ο Ηλίας Πέτρου στο βιβλίο του “Τροφή και υγεία” το 1937 αναφέρει:

Η ευεργετικότης του χυμού

Αναφέρουμε ότι πολλοί άρρωστοι μη παίρνοντας επί πολλές ημέρες, μέχρι μηνός ακόμη, τίποτε άλλο παρά λίγο χυμό λεμονιού, αραιωμένο σε νερό, 5-6 φορές καθημερινώς, έχουν απαλλαγή από μακροχρόνιες αρρώστιες.

Συνιστάτε το απόγευμα λεμονάδα φρέσκου λεμονιού χωρίς ζάχαρη όμως. Μία δύο κουταλιές μέλι επιτρέπεται. Αυτό το ποτό είναι τονωτικό για τους ισχνούς και υγιεινό για όλους. Το κιτρικό οξύ του λεμονιού μαζί με άλλα συστατικά, βοηθούν στην απόρριψη του περιττού πάχους. Αντί πάστας μεταχειριστείτε το λεμόνι για το καθάρισμα των δοντιών σας.

Στο Γεωπονικόν (1850) του Αγάπιου μοναχού του Κρητός μας γράφει για το χυμό τους:

Ο ζουμός του ξυνού Λεμονιού, να πίνη όποιος έχει φιάγκο, πεντέξη ταχυναίς ανάμισην ογγιάν με άσπρον κρασί εύμορφον, και μάλιστα ρομπόλαν, διαλύει τον λίθον και αφανίζει τον. Εις τούτο έχουσι περισσοτέραν δύναμιν τα μικρά λεμονόπουλα.

Τέλος στο «Τα εδώδιμα φυτά ως τροφαί και ως φάρμακα» του Ιατρού Ανάργυρου Μ. Σφακιανάκη:

Ο οπός του λεμονιού ευρίσκει χρήσιν εν τη θεραπευτική κατά του σκορβούτου, κατά της υποπεψίας, κατά του ρευματισμού, κατά του αρθριτισμού και της αρτηριοσκληρώσεως, κατά των νεφριτίδων, κατά των αιμοπτυσιών, κατά των υπατικών νοσημάτων, ως αναψυκτικός και δροσιστικός κατά τας νοσηματικάς νόσους, προς εξουδετέρωσιν των δηλητηριωδών και μολυσματικών ιδιοτήτων διαφόρων οστρακοδέρμων (στρειδιών, μηδιών κλπ.) και τοπικώς κατά των φαρρυγγιτίδων, αμυγδαλιτίδων και στοματιτίδων, κατά των οφθαλμών και επιπεφυκιτίδων, κατά των αιμορραγιών, προς καλλλωπισμόν του δέρματος και θεραπείαν των ρυτίδων και των εφηλίδων (πανάδων) και προς καθαρισμόν και καλλωπισμόν των χειρών, χρησιμοποιούμενος συνήθως προς τον σκοπόν τούτον μετά γλυκερίνης.

Τέλος ο οπός του λεμονίου αποτελεί αντίδοτον κατά των δι’ αλκαλίων δηλητηριάσεων, χορηγούμενος προς τούτο εις δόση τοσαύτην, όση αρκεί διά να οξυνισθώσι πλήρως τα εμέσματα του υπό δηλητηρίασιν τελούντος ατόμου.

Αναρτήθηκε από Θεόδωρος