Μελία: Melia Azedarach

Με τους καρπούς μικρές μπιλίτσες έπαιζαν εκείνος και οι συμμαθητές, όλοι ξέραν ότι οι καρποί «δεν τρώγονται» αλλά το δέντρο το έλεγαν «το δέντρο», δεν ήξεραν το όνομά του
«Πώς το λένε αυτό το δέντρο ;» άρχισε να ρωτάει όταν μεγάλωσε.

Κάποιοι αγρότες στην Αιτωλοακαρνανία, «εμείς το λέμε Αγριοπασχαλιά» του απάντησαν. Βλέπεις ανθίζει τον Απρίλιο μαζί με την πασχαλιά και έχουν ίδιο περίπου χρώμα τα άνθη.
Ένας παλιός γεωπόνος στον Εθνικό κήπο του έδωσε αργότερα μια διαφορετική απάντηση διαφορετική.

Το δέντρο λέγεται μελία με τον τόνο στο γιώτα αλλά οι περισσότεροι το λέμε Μελιά, ή και Μελιό καμιά φορά. Στην Άνω Ποταμιά της Νάξου «εμείς τη λέμε Σολωμό» του είπαν, στη γλώσσα μας την ελληνική η Melia Azedarach δεν έχει καταγραφεί με έναν οριστικό τρόπο.

Εκατοντάδες από αυτές συναντάς σε δρόμους της Αθήνας, το καλοκαίρι προσφέρουν σκιά πολύτιμη αλλά και το ξύλο του κορμού δεν είναι ευκαταφρόνητο, μπορεί να καταλήξει καναπές.

Οι βιολόγοι τη λένε Melia Azedarach

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Οικογένεια: Meliaceae
Κοινό όνομα: Μελία, Πασχαλιά των Ινδιών

Φυλλοβόλο σφαιρικό δένδρο που φτάνει τα 15μ σε ύψος και τα 8μ σε διάμετρο κόμης.
Τα φύλλα του, είναι πράσινα σύνθετα και τα άνθη του, μοβ αρωματικά και παρουσιάζονται στα τέλη της άνοιξης. Έχει μικρούς σφαιρικούς κίτρινους διακοσμητικούς καρπούς σε μεγάλες ταξικαρπίες, που παραμένουν στο δένδρο μετά την πτώση των φύλλων όλο το χειμώνα.
Αναπτύσσεται σε ηλιόλουστες ακόμη και παράλιες θέσεις, αλλά απαιτεί προστασία από τους δυνατούς παγετούς. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε εδάφη αρκεί αυτά να είναι καλά στραγγιζόμενα. Φυτεύεται μεμονωμένα και σε δενδροστοιχίες.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρους.