Λίμνη Μπελέτσι, η κρυμμένη λίμνη της Πάρνηθας

Σε ένα από τα ομορφότερα βουνά της Αττικής, σε μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, την Πάρνηθα, βρίσκεται ένας μυστικός Παράδεισος που αξίζει να εξερευνήσετε. Αν και μένουμε γύρω στα 30 χρόνια στους πρόποδες του βουνού, μόλις πρόσφατα ανακαλύψαμε την κρυμμένη λίμνη Μπελέτσι που ξεκουράζεται στις Ανατολικές πλαγιές της.

Ένα Κυριακάτικο πρωινό αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στην περιοχή και να ανακαλύψουμε την λίμνη που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Ακολουθώντας μια σύντομη διαδρομή, φτάσαμε στη λεωφόρο Δεκελείας σε μια κατάφυτη με πεύκα περιοχή. Πολύ συχνά διακρίναμε μονοπάτια για πεζοπορία, μικρά ανοίγματα στο δάσος με ξύλινα τραπεζάκια για πικ-νικ, καθώς και δρόμους που ενδεικνύονταν για διαδρομές με μηχανές μότο Κρος και «γουρούνες». Περάσαμε τα γνωστά βασιλικά κτήματα και κατευθυνθήκαμε σε μια δασική περιοχή που μας άφησε κατάπληκτους όχι μόνο για την πλούσια βλάστηση αλλά και για τις πολλές νεοαναγειρόμενες βίλες που σκανδαλιστικά ξεφύτρωναν μέσα στο δάσος, ακόμα και στις πιο ψηλές κορυφές.

Διασχίσαμε την Ιπποκράτειο Πολιτεία και φτάσαμε στο οροπέδιο της Αγίας Τριάδας. Ένα ανακαινισμένο αλλά κλειστό εκκλησάκι με καμπαναριά και μια χτιστή πηγή χωρίς νερό και ένα μεγάλο σταυρό, μας βεβαίωναν ότι είχαμε φτάσει πολύ κοντά στην Λίμνη. Πυκνές βελανιδιές, πεύκα και πλατάνια στόλιζαν το τοπίο. Η θέα από το σημείο εκείνο είναι καταπληκτική.

Περιηγηθήκαμε στους φαρδείς ασφαλτοστρωμένους δρόμους της περιοχής προσπαθώντας να ανακαλύψουμε την οδό Κίρκης στον οποίο διαβάσαμε στον χάρτη ότι βρίσκεται η Λίμνη. Η πρόσβαση εκεί είναι πολύ εύκολη αφού αν και πρόκειται για δασική περιοχή υπάρχουν άνετοι ρυμοτομημένοι δρόμοι σαν να πρόκειται για αστική περιοχή.

Η λίμνη Μπελέτσι που οφείλει το όνομά της στην ομώνυμη κορυφή, ονομάζεται και Κιθάρα λόγω του σχήματός της που μοιάζει με το μουσικό όργανο, αν την δει κανείς από ψηλά. Ξεκουράζεται σε υψόμετρο 600 μέτρων και μετράει 30 χρόνια ζωής. Δημιουργήθηκε κατά λάθος από ανθρώπινη παρέμβαση, όταν προκειμένου να ανοιχθεί ένας δρόμος κλείστηκαν με αναχώματα οι κοίτες ενός χειμάρρου με αποτέλεσμα να γεννηθεί η μικρή αυτή λίμνη. Η συνολική της επιφάνεια είναι γύρω στα 5 στρέμματα και το μέγιστο βάθος της δεν ξεπερνά τα 5 μέτρα.

Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν ένα μικρό γεφυράκι που οδηγούσε σε ένα περιφραγμένο χώρο όπου βρίσκονταν 3 ελάφια τα οποία φαίνονταν πολύ εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία. Κρωξίματα παπιών τράβηξαν την προσοχή μας και κατευθυνθήκαμε προς τα άλλα 2 γεφυράκια προκειμένου να κάνουμε τον γύρο της Λίμνης. Το δυνατό αεράκι που φυσούσε έκανε τα γαλάζια νερά να κυματίζουν ελαφρά και ο δυνατός ήλιος δημιουργούσε όμορφους διαμαντένιους καθρεπτισμούς στην επιφάνειά της.

Στον περιβάλλοντα χώρο είχαν δημιουργηθεί αθλητικές εγκαταστάσεις καθώς και μια παιδική χαρά. Υπήρχαν σκόρπια 3-4 παγκάκια περιμετρικά όπου άνθρωποι κάθονταν ήρεμοι και απολάμβαναν το θεσπέσιο φυσικό περιβάλλον. Στις όχθες της κάποιοι άνθρωποι είχαν στρώσει κάτω για πικ νικ, μιας και ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα για να αγοράσει κανείς ούτε ένα μπουκάλι νερό.
Μια μεγάλη προειδοποιητική πινακίδα υψωνόταν σε εμφανές σημείο και θύμιζε ότι ο χώρος αποτελεί προστατευόμενο υδροβιότοπο και δεν επιτρέπεται η οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση (ψάρεμα, κολύμπι, βαρκάδα, ναυτομοντελισμός, ρύπανση των νερών). Αν και ήταν πολύ σωστή η προειδοποίηση, έμοιαζε ειρωνικό και ταυτόχρονα νιώσαμε θυμό, λύπη και απογοήτευση, όταν κοιτώντας την γύρω περιοχή δεν υπήρχε σημείο που δεν ξεφύτρωνε κάποια πολυτελής βίλα.

Περπατήσαμε για λίγο για να θαυμάσουμε την ανεξάντλητη ομορφιά της φύσης και να εισπνεύσουμε το καθαρό οξυγόνο που γέμιζε τα πνευμόνια μας. Η πλούσια βλάστηση από κούμαρα, μυρτιές, πουρνάρια που παλιότερα αποτελούσαν το ιδανικό μέρος για τον φυσικό βιότοπο των ελαφιών, τώρα αποτελεί ασφαλές καταφύγιο για πολλά πουλιά. Μόνο μερικά σκόρπια κελαηδήματα σπίνων και κοτσυφιών ακούγονταν, αλλά ο αέρας ήταν αρκετά δυνατός και κουραστικός και σκέπαζε με τον σφυριχτό του ήχο οποιονδήποτε άλλο ήχο.

Παρατηρήσαμε από ψηλά μερικές χήνες που έκαναν μερικές βουτιές και σιγά σιγά ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή. Μερικές ταβέρνες λίγο παραπέρα ετοίμαζαν τα ψητά και περίμεναν να φιλοξενήσουν για φαγητό τους επισκέπτες της περιοχής. Στον δρόμο συζητούσαμε για το έγκλημα που επιτελείται με τις ευλογίες της πολιτείας για την καταστροφή του δασικών εκτάσεων στα εναπομείναντα μη καμένα κομμάτια της Πάρνηθας που είναι χαρακτηρισμένη σαν Εθνικός δρυμός.

Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr